ในทางประชากรศาสตร์ได้แบ่งกลุ่มประชากรในประเทศต่างๆ ออกเป็น ๓ กลุ่มใหญ่ๆตามช่วงอายุ คือ ประชากรวัยเด็ก หมายถึงผู้ที่มีอายุตั้งแต่แรกเกิด - ๑๔ ปี ประชากรวัยทำงาน หมายถึงผู้ที่มีอายุตั้งแต่ ๑๔ - ๕๙ ปี และกลุ่มสุดท้าย คือ ประชากรวัยสูงอายุ หมายถึงผู้ที่มีอายุตั้งแต่ ๖๐ ปี ขึ้นไป ฉะนั้น คำนิยามของผู้สูงอายุ คือ คนที่มีอายุตั้งแต่ ๖๐ ปีขึ้นไปนั่นเอง
การแบ่งประชากรออกเป็น ๓ กลุ่มวัย มีวัตถุประสงค์ เพื่อให้เห็นลักษณะโครงสร้างของประชากรจำแนก ตามช่วงอายุ ซึ่งจะมีผลต่อสภาพเศรษฐกิจและสังคมของประเทศโดยรวม กล่าวคือ ถ้าประเทศใดมีประชากรวัยเด็กเป็นสัดส่วนที่สูง ก็แสดงว่าประเทศนั้นจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเป็นจำนวนมากในการเลี้ยงดูและการให้การศึกษาแก่ประชากรวัยเด็กที่ยังไม่สามารถทำงานให้เกิดผลผลิตแก่ประเทศได้ ผิดกับประเทศที่มีประชากรวัยทำงานเป็นสัดส่วนที่สูง ย่อมก่อให้เกิดผลผลิตจากการใช้แรงงานของตนได้เป็นจำนวนมาก และเป็นผลดีต่อเศรษฐกิจของประเทศ ในกรณีของประเทศที่มีประชากรวัยสูงอายุเป็นสัดส่วนที่สูง ก็จะมีผลกระทบคล้ายๆกับประเทศที่มีประชากรวัยเด็กเป็นสัดส่วนที่สูงเช่นเดียวกัน
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าผู้สูงอายุจะก่อให้เกิดภาระหน้าที่ของสังคมในการที่จะต้องดูแลรักษาสุขภาพ แต่ผู้สูงอายุก็มีคุณค่าและความสำคัญต่อสังคมมิใช่น้อย เพราะนอกจากจะเป็นที่พึ่งทางใจของบุตรหลาน และเป็นที่เคารพนับถือของบุคคล ในวงศาคณาญาติแล้ว ผู้สูงอายุยังจะได้รับการยกย่องจากสังคมในฐานะเป็นผู้ที่มีประสบการณ์ มีความคิดอ่านสุขุมรอบคอบ และเคยทำคุณประโยชน์ให้แก่สังคมมาแล้วเมื่อตอนที่อยู่ในวัยทำงาน
