คำว่า "ผู้ใหญ่" ในสมัยก่อนหมายถึง ผู้ซึ่งย่างเข้าสู่วัยรุ่น ค่านิยมในสมัยก่อนนั้น เด็กหญิงชายพอเข้าสู่วัยรุ่นจะถูกแยกจากกัน นับตั้งแต่ความเป็นอยู่ในครอบครัวและในสังคมทั่วไป การละเล่นในวัยนี้จึงมักจะเล่นแยกเป็นหญิงฝ่ายหนึ่ง ชายฝ่ายหนึ่งเป็นส่วนมาก การเล่นเฉพาะชายก็มีบ้าง ปัจจุบันการเล่นแบบสากลเข้ามาแทนที่การละเล่นแบบไทยจึงมีอยู่น้อยมาก
การละเล่นของผู้ใหญ่ในชีวิตประจำวันมักจะเกี่ยวกับการประกอบอาชีพ ซึ่งส่วนมากเป็นเกษตรกร โดยเฉพาะในภาคกลางจะเกี่ยวกับการทำนาเป็นส่วนใหญ่ ในขณะที่ทำงานเคร่งเครียดก็มีการเล่นไปด้วยเพื่อผ่อนคลายอารมณ์และเป็นโอกาสให้หนุ่มสาวได้หยอกล้อสนิทสนม ฉะนั้นการเล่นในชีวิตประจำวันจึงเป็นประเภทเพลงพื้นเมือง ซึ่งมีการโต้ตอบกันเป็นเพลงใช้ปฏิภาณในทางภาษา เนื้อหาจะเกี่ยวกับสภาพของงานนั้นๆ แม้ผู้ใหญ่ที่มีอายุเกินวัยหนุ่มสาวก็เล่นสนุกสนานไปด้วย
การละเล่นประเภทนี้จะนำมาเสนอเฉพาะภาคกลาง ซึ่งแสดงความเป็นเจ้าบทเจ้ากลอน แม้ในยามทำงานก็นำลักษณะนี้มาใช้ให้เป็นประโยชน์ในการทำให้เกิดความสนุกสนานคลายความเหนื่อยยาก รูปแบบของการประพันธ์เป็นรูปกลอนหัวเดียว คือ ลงสัมผัสท้ายคำกลอนเป็นเสียงเดียว และมีการร้องซ้ำคำ คงจะเพื่อให้มีเวลาคิดโต้ตอบ และเพื่อให้ผู้อื่นร่วมสนุกร้องเป็นลูกคู่ด้วย ทุกคนมีส่วนร่วมในการเล่น ผู้ที่มีความสามารถในการละเล่นแบบนี้ ถ้าเป็นชายเรียกว่า พ่อเพลง ถ้าเป็นหญิงเรียกว่า แม่เพลง แต่น่าเสียดายที่ในปัจจุบันนี้ศิลปะเพื่อความบันเทิงกลายรูปเป็นการแสดงชนิดหนึ่งใช้ชม ผู้ฟังมิได้มีอารมณ์สนุกสนานไปด้วย อีกประการหนึ่งก็เพราะวิถีการดำเนินชีวิตเปลี่ยนไป เครื่องทุ่นแรงเข้ามาแทนที่ การละเล่นเหล่านี้จึงค่อยๆ หมดไป แต่ถ้าจะอนุรักษ์และส่งเสริมให้ถูกทางโดยสร้างความเข้าใจในคุณค่าอันเป็นเอกลักษณ์ของการละเล่นบางอย่างเลือกสรรนำไปปรับใช้ให้เหมาะสมกับสังคมนั้นๆ ก็จะเป็นประโยชน์ในการสร้างความเป็นไทยให้อยู่ในจิตใจของคนไทยตลอดกาล
