เมื่อทราบว่าการจดจารึกข้อความใน พระไตรปิฎกลงในใบลานกระทำเป็นครั้งแรกเมื่อประมาณ พ.ศ. ๔๓๓-๔๕๐ ในประเทศ ศรีลังกา อักษรที่รองรับพระไตรปิฎกจึงเป็นอักษรของศรีลังกาหรืออักษรสีหล และเมื่อมีการส่งพระไตรปิฎกฉบับอักษรสีหลไปสู่ประเทศต่าง ๆ เช่น ไทย มอญ พม่า แล้วก็มีการถ่ายทอดจากอักษรสีหลลงสู่อักษรที่ประเทศนั้นใช้กัน ในชั้นแรกประเทศไทยได้ใช้อักษรขอมสำหรับบันทึกข้อความในพระไตรปิฎก แม้ในสมัยรัชกาลที่ ๑ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ก็ยังใช้ อักษรขอมจารึกพระไตรปิฎกอยู่ตามเดิม เมื่อพิมพ์พระไตรปิฎกขึ้นในสมัยรัชกาลที่ ๕ จึงได้ใช้อักษรไทยรองรับพระไตรปิฎกและใช้ตลอดมาถึงทุกวันนี้
