ยางพารามีความสำคัญแก่ประเทศไทยมาก เพราะเป็นสินค้าออกที่นำรายได้ให้แก่ประเทศไทย เป็นมูลค่าปีละประมาณ ๔,๐๐๐ ล้านบาท๑ ประชากรที่ประกอบอาชีพการทำสวนยางพารา มีจำนวน ประมาณ ๒,๐๐๐,๐๐๐ คน นอกจากความสำคัญ ดังกล่าวแล้ว ยังช่วยให้เกิดโรงงานอุตสาหกรรมทำวัตถุยางสำเร็จรูป เช่น โรงงานทำยางรถยนต์ โรงงานทำรองเท้ายาง โรงงานทำของใช้และอะไหล่ต่าง ๆ เป็นจำนวน ๒๐๐-๓๐๐ โรงงานอีกด้วย
ยางพาราเป็นยางที่ได้มาจากต้นไม้ชนิดหนึ่ง เรียกว่า ต้นยางพารา (เรียกตามภาษาพฤกษศาสตร์ว่า Hevea brasiliensis) สามัญชนทั่วไป เรียกว่า ยางพารา หรือ ต้นยางพารา (para rubber) ทั้งนี้ เพราะว่า เมื่อประมาณ ๑๐๐ ปีมาแล้ว ยางชนิดที่กล่าวนี้ซื้อขายกันที่เมืองพารา ประเทศบราซิล ทวีปอเมริกาใต้เพียงแห่งเดียวเท่านั้น เพื่อสะดวกแก่การซื้อขายกันในครั้งนั้น จึงเรียกยางชนิดนี้ว่า "ยางพารา" ในระยะนั้นมียางที่ได้จากต้นไม้อยู่หลายชนิด เช่น ยางแคสติลลาในอเมริกากลาง ยางฟันทุเมียจากแอฟริกา และยางอินเดียรับเบอร์ ในเอเชียตอนใต้ ถิ่นเดิมของต้นยางพาราอยู่ในทวีปอเมริกาใต้ ส่วนใหญ่อยู่ในประเทศบราซิล ต้นยางพาราเป็นไม้ป่าขึ้นกระจัดกระจายอยู่ห่าง ๆ กัน ทั้งในที่ดอนและที่ลุ่มของแม่น้ำอะเมซอนจนถึงประเทศเปรู ชาวพื้นเมือง คือ ชาวอินเดียนแดงในอเมริกาใต้ และอเมริกากลางรู้จักยางมานานแล้ว และได้นำเอามาใช้
ทำประโยชน์มาหลายร้อยปี ก่อนที่ชาวยุโรปจะไปพบโลกใหม่หรือทวีปอเมริกา ซึ่งเป็นถิ่นเดิมของต้นยางพารา ชาวอินเดียนแดงได้ใช้ยางทำลูกบอล ทำผ้ากันฝน และทำถุงเก็บน้ำปากแคบ
ชาวยุโรปพวกแรกที่ไปพบชาวอินเดียนแดงในโลกใหม่ (อเมริกา) ใช้ยางเล่นเกม คือ คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส (Christopher Columbus) และลูกเรือของเขา เมื่อคราวเดินเรือไปอเมริกาเที่ยวที่ ๒ ในระหว่างปี พ.ศ. ๒๐๓๖-๒๐๓๙ ลูกบอลที่กระดอนขึ้นลงได้ทำให้เขาสนใจมาก ต่อจากนั้นก็มีชาวยุโรปไปพบอีก ได้นำตัวอย่างยางมาชมกันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะยางแข็งตัวแล้ว ผู้ที่ไปพบต้นยางและได้เขียนรายละเอียดเกี่ยวกับลักษณะของต้นยาง รวมทั้งการใช้ยางทำผ้ากันฝน ทำรองเท้า และทำขวดยาง คือ ชาวฝรั่งเศส ชื่อชารลส์ มารี เดอ ลา คองดามีน์ (Charles Marie de la Condamine) ซึ่งเดินทางไปสำรวจพื้นโลกในแนวเส้นศูนย์สูตรในปีพ.ศ. ๒๒๗๙-๒๒๘๗ ผ่านลุ่มแม่น้ำอะเมซอนขึ้นไปจนถึงประเทศเปรู ในปี พ.ศ.
๒๓๑๓ โจเซฟ พริสต์ลี (Joseph Priesly) นักเคมีชาวอังกฤษได้พบโดยบังเอิญว่า ยางก้อนที่เอามาจากอเมริกามีคุณสมบัติพิเศษ ใช้ลบรอยดินสอดำได้โดยกระดาษไม่เสียหายเลย จึงได้มีการตัดขายเป็นชิ้นเล็กๆ จำหน่ายในลอนดอนและปารีส เรียกว่า ยางลบ หรือ รับเบอร์ (rubber) และต่อมาชาวยุโรปจึงเรียกยางว่า รับเบอร์ จนติดปาก มี ๒-๓ ประเทศเท่านั้นเรียกอย่างอื่น เช่น ฝรั่งเศสเรียกยางว่า คาอุต์ชุก (caoutchouc) ตามภาษาพูดของอินเดียนแดงซึ่งแปลว่า "ต้นไม้ร้องไห้" ในปี พ.ศ. ๒๓๖๖ ชารลส์ แม็คกินตอช (Charles Macintosh) ชาวสก๊อต ได้ผลิตเสื้อยางกันฝนออกจำหน่าย แต่เป็นเสื้อกันฝนที่ใช้ไม่ทน ในภาษาอังกฤษคำว่า แม็คกินตอช ได้กลายเป็นสามัญนาม แปลว่า เสื้อฝน ตลอดมาจนทุกวันนี้ ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๓๖๓ โทมัส แฮนค็อก (Thomas Hancock) ชาวอังกฤษได้คิดเครื่องจักรฉีกยางได้สำเร็จ ในทางประวัติศาสตร์ของการยางถือว่าโทมัส แฮนค็อก เป็น "บิดาแห่งอุตสาหกรรมยาง" อีกประมาณ ๒๐ ปีต่อมา คือ ในปี พ.ศ. ๒๓๘๒ การพบอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้ยางมีประโยชน์แก่มนุษย์อย่างมากมาย คือ การพบกรรมวิธีทำให้ยางคงรูปโดยชารลส์ กูดเยียร์ (Charles Goodyear) ชาวอเมริกัน โดยผสมกำมะถันและตะกั่วขาว แล้วอบความร้อน ยางจะไม่เหลว หรือเปราะ การอบความร้อนให้คงรูปเช่นกล่าวนี้ ต่อมาได้บัญญัติศัพท์เป็นภาษาอังกฤษว่า วัลคาไนเซชัน (vulcanization) ต่อจากนั้นการค้นคว้าในด้านนี้ ได้ก้าวหน้าขึ้นไปเรื่อย ๆ ควบคู่ไปกับความก้าวหน้าของวิทยาศาสตร์แขนงอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในด้านพลังงานได้รุดหน้าไปไกล สามารถใช้พลังงานจากไอน้ำ รู้จักใช้พลังไฟฟ้าเดินเครื่องจักร เครื่องยนต์ เพื่อช่วยในการสื่อสารและการคมนาคม การอุตสาหกรรมผลิตวัตถุสำเร็จรูปต่างๆ จึงได้เริ่มขึ้น มีการสร้างรถจักรยานและรถยนต์ในเวลาต่อมา ยางพาราได้ช่วยให้การคิดประดิษฐ์ต่างๆ มีความสำเร็จโดยสมบูรณ์และก้าวหน้าไปได้รวดเร็ว จึงกล่าวได้ว่า ยางพารามีส่วนช่วยพัฒนาโลกให้เจริญก้าวหน้าอย่างรวดเร็วดังที่เห็นกันอยู่ในทุกวันนี้
๑ พ.ศ. ๒๕๒๖-๒๗ ประเทศไทยส่งยางออกนอกประเทศ มีมูลค่าปีละประมาณ ๑๐,๐๐๐ ล้านบาท
