ลักษณะจัดผังของหมู่บ้าน ดั้งเดิมนั้นตั้งอยู่อย่างกระจัดกระจาย ต่อมาบรรดาครอบครัวต่าง ๆ ได้รวมกันเป็นกลุ่มหนาแน่น ตั้งแต่ ๑๐๐-๔๐๐ หลังคาเรือน ในเนื้อที่ประมาณ ๘๐-๑๐๐ ไร่ มีการตัดถนนตามแนวกว้างและยาว โดยแบ่งเนื้อที่ภายในออกเป็นหลาย ๆ หมู่ ลักษณะหมู่หรือกลุ่มหนึ่ง ๆ เรียกตามภาษาท้องถิ่นว่า "คุ้ม" และมีชื่อเรียกว่าคุ้มต่าง ๆ กันออกไปเพื่อสะดวกในการติดต่อ ในหมู่บ้านประกอบด้วย วัด โรงเรียน โรงสี ศาลประจำหมู่บ้าน (ตั้งอยู่ริมถนนที่เป็นศูนย์กลางของหมู่บ้าน) และอ่างเก็บน้ำ
การปลูกเรือนภายในคุ้มแต่ละหลัง จะวางเยื้องไปมา และกระจัดกระจายอย่างไม่เป็นระเบียบโดยไม่มีแนวแกนเป็นศูนย์กลาง อาคาร แต่ละหลังวางสันหลังคาตามแนวทิศตะวันออกและตะวันตกเสมอ ระยะห่างของแต่ละหลังไม่แน่นอน ประมาณ ๓-๔ เมตร ไม่นิยมกั้นรั้ว
เรือนแต่ละหลังจะมียุ้งข้าวของตนเอง ห่างจากตัวเรือนประมาณ ๑-๔ เมตร ส่วนใหญ่จะวางแนวขนานกับตัวเรือนด้านทิศเหนือหรือทิศใต้
ลักษณะทั่วไปของเรือน เป็นเรือนประเภทครอบครัวเดี่ยว แปลนพื้นเรียบง่ายไม่ซับซ้อน ประกอบด้วยเรือนนอน เฉลียง ชาน ครัว และร้านน้ำ บางหลังจะมีเรือนโข่งเพิ่มขึ้นอีก ๑ หลัง (เรือนโข่ง คือ เรือนโถงตั้งอยู่ตรงข้ามกับเรือนนอน) เรือนส่วนใหญ่เปิดโล่ง เนื้อที่ที่ใช้กั้นห้องเป็นสัดส่วนมีน้อย ไม่อาจแยกเป็นห้อง ๆ อย่างชัดเจนได้
