แม้ว่าการพิมพ์แทบทุกชนิดจะเริ่มต้นจากประเทศตะวันออกคือ ประเทศจีนก่อน แต่การพิมพ์ก็มิได้แพร่หลายมาถึงเมืองไทย เว้นแต่การประทับตราหรือการตีตราบนเอกสาร ซึ่งได้แบบอย่างมาจากจีน และใช้กันมานานแต่โบราณ ตราพระราชลัญจกร ตราตำแหน่งสมุหนายก สมุหกลาโหม และตำแหน่งจตุสดมภ์ มีมาแล้วตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา กฎหมายตราสามดวงที่รวบรวมชำระขึ้นใหม่ในสมัยรัชกาลที่ ๑ ของกรุงรัตนโกสินทร์ก็มีตราสามดวงประทับบนตัวบทกฎหมายด้วยเช่นกัน ส่วนการพิมพ์ที่มีลักษณะเป็นการพิมพ์หนังสืออย่างที่รู้จักกันอยู่ในปัจจุบันนั้นเป็นกิจกรรมที่ชาวตะวันตกนำเข้ามาเผยแพร่ในเมืองไทย
ในสมัยสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชแห่งกรุงธนบุรี เมื่อบ้านเมืองเป็นปกติแล้ว บาทหลวงฝรั่งเศสชื่อ การ์โนต์ (Garnault) กับคณะได้กลับเข้ามาสอนศาสนาอีก แต่ได้แสดงความไม่ เห็นชอบด้วยกับการที่สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชจะให้ขุนนางไทยที่นับถือคริสต์ศาสนาไปถือน้ำพระพิพัฒน์สัตยา จึงถูกเนรเทศออกไปนอกประเทศ ครั้นถึงสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ พระบาทเสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช เสวยราชสมบัติ โปรดเกล้าฯ ให้คณะบาทหลวงกลับเข้ามาสอนศาสนาตามเดิมได้ บาทหลวงการ์โนต์กับคณะจึงเข้ามาอยู่ที่กรุงธนบุรีตามเดิมใน พ.ศ.๒๓๓๙ การกลับมาในครั้งนี้ได้นำเครื่องพิมพ์เข้ามาด้วย และได้จัดตั้งโรงพิมพ์และพิมพ์หนังสือขึ้นที่วัดซันตาครูส ตำบลกุฎีจีน จังหวัดธนบุรี มีหลักฐานว่าเป็นหนังสือที่พิมพ์ขึ้นเก่าแก่ที่สุดในประเทศไทยที่ยังเหลือให้เห็นอยู่ คือ หนังสือคำสอนคริสตัง ภาคต้น หนังสือนี้พิมพ์ในปี พ.ศ. ๒๓๓๙ (ค.ศ. ๑๗๙๖) เป็นหนังสือที่ใช้ตัวพิมพ์อักษรโรมันเรียงพิมพ์เป็นภาษาไทยพิมพ์ขึ้นเป็นเล่มมีความหนา ๖๔ หน้า แม่แบบตัวพิมพ์ปั้นด้วยดินเหนียว หลอมตะกั่วหยอด หล่อทีละตัว แท่นพิมพ์ทำด้วยไม้ หนังสือเล่มนี้มีจ่าหน้าซึ่งถอดอ่านเป็นตัวอักษรไทยแล้วมีใจความว่า
ในหน้าสองของหนังสือ พิมพ์ภาพเป็นรูปนักบุญหลุยส์ เดอคงชาคา เป็นภาพพิมพ์จากแม่พิมพ์ไม้ แกะรูปร่างหน้าตาดูคล้ายคนไทยไม่เป็นฝรั่ง เป็นฝีมือช่างแกะแม่พิมพ์คนไทย พิมพ์ในปี ค.ศ. ๑๗๙๖ ตรงกับ พ.ศ. ๒๓๓๙ เป็นรัชสมัยของรัชกาลที่ ๑ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์
