นอกจากเขตชนบทก้าวหน้าแล้ว ยังมีชนบทอีกส่วนหนึ่งซึ่งได้รับผลประโยชน์จากการเปลี่ยนแปลงและการพัฒนาประเทศบ้างพอสมควร ซึ่งอาจเรียกได้ว่า "เขตชนบทปานกลาง" คือ มีความก้าวหน้าปานกลางได้แก่ บริเวณที่อยู่ใกล้ระบบชลประทานซึ่งสามารถป้องกันน้ำท่วม และเสริมปริมาณน้ำเพื่อการเพาะปลูกในฤดูฝน เช่น เหมืองฝายต่างๆ เกษตรกรสามารถปลูกข้าวนาปีโดยใช้กรรมวิธีการเกษตรแผนใหม่ ซึ่งให้ผลิตผลสูง โดยมีการควบคุมระดับน้ำได้ดีพอสมควร นอกจากนั้น ก็มีการปลูกพืชอายุสั้น เช่น บางแห่งอาจมีการปลูกถั่วต่างๆ ก่อนหรือหลังจากการเก็บเกี่ยวข้าว ลักษณะของเขตชนบทปานกลางนี้กระจายอยู่ทั่วไปในทุกภาคของประเทศ
เกษตรกรในเขตชนบทปานกลางนี้มีรายได้จากผลิตผลพืชไร่เป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากข้าวปลูกส่วนใหญ่เก็บไว้บริโภคในครัวเรือน รายได้ของเกษตรกรในเขตนี้จะมากน้อยเพียงใดนั้นขึ้นอยู่กับภาวะของฝน และราคาของพืชไร่ในแต่ละปี ถ้าปีใดฝนตกตามฤดู พืชผลดี และราคาในตลาดสูง เกษตรกรก็มีรายได้มาก ถ้าปีใดฝนขาดช่วงหรือฝนแล้ง พืชผลเสียหาย รายได้ก็น้อย ดังนั้น เกษตรกรในเขตชนบทปานกลางจึงมีความเสี่ยงภัยในด้านรายได้พอสมควร และบางส่วนก็มีหนี้สินติดต่อกัน เนื่องจากมีความจำเป็นต้องกู้มาเพื่อการผลิต แต่ในด้านฐานะความเป็นอยู่ คนชนบทในเขตนี้ส่วนใหญ่เรียกได้ว่า "พออยู่พอกิน" คือ มีข้าวไว้กินหรือมีรายได้พอที่จะซื้อหาอาหารและสิ่งของเครื่องใช้ได้พอเพียง
