การใช้เครื่องรับส่งโทรเลขแบบมอร์สดั้งเดิมที่มีคันเคาะและเครื่องทำเสียงส่งโทรเลขด้วยมือ เคาะเป็นรหัสสัญญาณมอร์สเช่นนี้ ยังคงใช้กันอยู่ทั่วไปตามสถานีรถไฟ และที่ทำการโทรเลขในเมืองเล็กๆ ซึ่งมีจำนวนโทรเลขรับส่งต่อวันไม่มากนัก เพราะสิ้นเปลืองค่าใช้จ่ายน้อย แต่การรับส่งทำได้ช้าคือจะทำได้อย่างเร็วเพียงประมาณ ๑๒๕ ตัวอักษรโรมันต่อ๑ นาที พนักงานรับส่งโทรเลขจะต้องฝึกเรียนรหัสสัญญาณโทรเลข และจดจำจนขึ้นใจด้วย ซึ่งจะต้องใช้เวลาแรมปีจึงจะมีความชำนาญเพียงพอ ในสมัยปัจจุบัน จึงเปลี่ยนไปใช้เครื่องรับส่งโทรเลข ชนิดที่พิมพ์เป็นตัวอักษรโดยอัตโนมัติกันมากขึ้นเพราะสามารถรับส่งโทรเลขได้เร็วถึง ๓๐๐ ตัวอักษรโรมันต่อ ๑ นาทีเป็นอย่างน้อย และพนักงานรับส่งโทรเลขไม่จำเป็น ต้องเรียนรู้ และจดจำรหัสสัญญาณโทรเลขด้วยเครื่องจักรกลที่ใช้รับส่งโทรเลขเป็นตัวอักษรได้โดยอัตโนมัตินี้เรียกว่า เครื่องโทรพิมพ์ (ในสหรัฐอเมริกาเรียกว่า teletypewriter แต่ในอังกฤษ เรียกว่า teleprinter)ลักษณะเหมือนเครื่องพิมพ์ดีดธรรมดามีแป้นอักษร ๓ แถวบ้าง๔ แถวบ้าง ตามแต่ผู้ประดิษฐ์จะเห็นเหมาะสม เมื่อกดแป้นอักษร (เหมือนกับดีดเครื่องพิมพ์ดีด) เครื่องจะเจาะหรือปรุแถบกระดาษบางๆ แต่เหนียว ให้เป็นรูทางด้านขวางมีจำนวนรูตามแต่จะกำหนดไว้สำหรับตัวอักษรนั้นๆ ตั้งแต่ ๑ - ๕หรือ ๖ รู สลับที่กัน แถบกระดาษนี้จะเคลื่อนไปทุกครั้งที่กดแป้นอักษร ๑ ตัว เมื่อปรุแถบทุกตัวอักษรของข้อความในโทรเลขฉบับนั้นแล้ว พนักงานก็จะเอาแถบกระดาษนี้ป้อนเข้าเครื่องส่งเพื่อให้ส่งเป็นสัญญาณกระแสไฟฟ้าไปในสายโทรเลข เมื่อไปถึงปลายทาง สัญญาณกระแสไฟฟ้าจะไปบังคับให้เครื่องพิมพ์เป็นตัวอักษรออกมาเอง
