ข้อความเบื้องต้น ความรู้เรื่อง "พระไตรปิฎก"
พระไตรปิฎก คือ ตำราหรือหนังสือซึ่งบันทึกคำสั่งสอนทางพระพุทธศาสนาไว้เป็นหลักฐาน
คำสั่งสอนทางพระพุทธศาสนาในชั้นแรกแบ่งออกเป็น ๒ ส่วน คือ คำสั่งที่เรียกว่าพระวินัย กับคำสอนที่เรียกว่าพระธรรม แต่ในภาษาพูดใช้คำว่า พระธรรมวินัย โดยนำพระธรรมมาเรียงไว้หน้าพระวินัย
พระวินัยเป็นเรื่องของคำสั่งหรือศีลหรือระเบียบข้อบังคับที่ห้ามทำความชั่วหรือสิ่งที่ไม่เหมาะไม่ควรต่างๆ
พระธรรมเป็นเรื่องของคำสอนหรือธรรมที่ให้ทำความดีและให้ชำระจิตใจให้สะอาด
การสอนให้ละเว้นความชั่วและให้ทำความดี มีสอนกันอยู่ทั่วไปไม่เฉพาะแต่ในพระพุทธศาสนา แต่การสอนให้ชำระจิตให้สะอาดทางพระพุทธศาสนากำหนดไว้เป็นอีกส่วนหนึ่งอย่างชัดเจน และถือเป็นเรื่องที่เน้นมากถัดมาจากข้อละเว้นความชั่วและทำความดี
ต่อมาในสมัยพระเจ้าอโศกมหาราช เมื่อพระพุทธเจ้าปรินิพพานล่วงแล้วประมาณ ๒๓๔ หรือ ๒๓๕ ปี ในการสังคายนาครั้งที่ ๓ ได้มีการคิดกันในหมู่พระสงฆ์ผู้รับผิดชอบต่อพระพุทธศาสนาว่าคำสั่งสอนทางพระพุทธศาสนาน่าจะแยกเป็น ๓ ส่วน คือ ๑. พระวินัย ได้แก่ ระเบียบข้อบังคับหรือศีล ๒. พระสูตร ได้แก่ คำสอนทั่ว ๆ ไปทั้งของพระพุทธเจ้าและพระพุทธสาวก และ ๓. พระอภิธรรม ได้แก่คำสอนที่เน้นส่วนที่เป็นแก่นแห่งความจริงหรือสาระสำคัญหรือแก่นความจริงเป็นพระอภิธรรมปิฎก ดังจะอธิบายขยายความข้างหน้า
