ในระยะกึ่งศตวรรษที่ผ่านมา การพัฒนาทางอุตสาหกรรมเป็นผลทำให้เกิดความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี และทำให้ชีวิตและความเป็นอยู่ของมนุษย์เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น อย่างไรก็ตามจากการวิเคราะห์ของนักวิชาการและจากการสังเกตของบุคคลโดยทั่วไปพบว่า ประชากรเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ได้รับผลจากความก้าวหน้าดังกล่าว ประชากรส่วนใหญ่ในโลกยังไม่ได้รับประโยชน์จากการพัฒนาดังกล่าวเท่าที่ควร นอกจากนั้น ปรากฏว่าประเทศในภูมิภาคต่างๆ ของโลกยังมีความแตกต่างกันในทางเศรษฐกิจและสังคม ซึ่งมีผลกระทบต่อสุขภาพและอนามัยของประชาชนในท้องถิ่นเหล่านั้นอย่างเห็นได้ชัด ในปัจจุบันมากกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรของโลกยังอยู่ในสภาพซึ่งขาดการบริการสาธารณสุขที่น่าพอใจ และเป็นการถาวรประชาชนจำนวนมากในท้องถิ่นชนบทและในแหล่งเสื่อมโทรมของเมืองใหญ่ๆ ยังขาดสิ่งจำเป็นในการดำรงชีวิตในระดับอันสมควร อาทิเช่น ขาดที่พักอาศัยน้ำดื่มที่ปลอดภัย การศึกษา และอาหารที่จะบริโภคเป็นต้น นอกจากนั้น โรคติดต่อหลายชนิดยังคงทำลายชีวิตประชาชนเป็นจำนวนมากอยู่ อัตราตายของทารกยังอยู่ในระดับสูง ทารกในครรภ์จำนวนล้านไม่มีโอกาสได้รอดชีวิตลืมตามาเห็นโลก และประชาชนอีกจำนวนล้านต้องเสียชีวิตหรือพิการทุพพลภาพ อันเนื่องมากจากการขาดอาหาร
องค์การอนามัยโลกได้ตระหนักถึงปัญหาดังกล่าวแล้วและได้พิจารณาเห็นว่า ถ้าปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินเช่นนี้ต่อไป จะเป็นอันตรายอย่างยิ่งต่อสุขภาพอนามัยของประชาชนของโลกอันเป็นการขัดกับธรรมนูญขององค์การอนามัยโลก ซึ่งได้กำหนดไว้เมื่อครั้งก่อตั้งองค์การฯ ที่ว่า "สุขภาพอนามัยเป็นความต้องการพื้นฐานและเป็นสิทธิมนุษยชนเบื้องต้น ซึ่งประชากรทุกคนในโลกจะพึงมี" องค์การอนามัยโลกจึงได้พยายามหาทางแก้ไขโดยร่วมมือกับบรรดาประเทศสมาชิกทั่วโลก ในอันที่จะพัฒนาบริการสุขภาพอนามัยให้ตอบสนองความต้องการของประชาชนในแต่ละประเทศได้อย่างแท้จริง
ใน พ.ศ. ๒๕๑๘ สมัชชาอนามัยโลกได้พิจารณ์เห็นว่า การแก้ปัญหาสุขภาพอนามัยของประชากรในโลกในระยะต่อไป ควรจะใช้การดำเนินงานทางสาธารณสุขมูลฐาน (primary health care) ซึ่งมีหลักการที่มีการนำเอาทรัพยากรของท้องถิ่นมาใช้ให้มากที่สุด และให้มีการร่วมมือวางแผนและในการดำเนินงาน นอกจากนี้จำเป็นต้องมีการผสมผสานระหว่างแผนงานด้านสาธารณสุขกับแผนงานด้านอื่นๆ เช่น การเกษตรและการศึกษาในการพัฒนาชนบทเป็นส่วนรวม ตลอดจนให้มีการใช้เทคโนโลยีที่เหมาะสม ในราคาประหยัด และเป็นที่ยอมรับของฝ่ายต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง
ดังนั้น ใน พ.ศ. ๒๕๒๐ สมัชชาอนามัยโลกจึงได้มีมติโดยตั้งเป้าหมายทางสังคมไว้ว่า ในปี พ.ศ.๒๕๔๓ ประชากรทุกคนในโลกจะมีสุขภาพอนามัยที่สามารถดำเนินชีวิตอยู่ได้อย่างเป็นปกติสุข ตามสภาพของเศรษฐกิจและสังคมในแต่ละท้องถิ่น และได้เรียกร้องไห้บรรดาประเทศสมาชิกร่วมมือกันดำเนินการให้บรรลุเป้าหมายดังกล่าว ซึ่งต่อมาใน พ.ศ. ๒๕๒๑ องค์การอนามัยโลกและองค์การกองทุนสำหรับเด็กของสหประชาชาติได้ร่วมกันจัดให้มีการประชุมระหว่างประเทศในเรื่องการสาธารณสุขมูลฐานขึ้น ณ เมืองอาลมาอาตา ในสหภาพโซเวียตรัสเซีย ซึ่งที่ประชุมได้มีประกาศว่า การสาธารณสุขมูลฐานเป็นกุญแจสำคัญที่จะทำให้บรรลุเป้าหมายดังกล่าว และเห็นว่าการดำเนินงานสาธารณสุขมูลฐาน คงจะต้องแตกต่างกันตามสภาพของแต่ละประเทศและท้องถิ่น แต่อย่างน้อยควรต้องประกอบด้วยการบริหารด้านต่างๆ ดังต่อไปนี้คือ
๑. การให้สุขศึกษาเกี่ยวกับปัญหาสุขภาพอนามัยรวมทั้งวิธีการป้องกันและควบคุมปัญหาเหล่านั้น
๒. การส่งเสริมในเรื่องอาหารและโภชนาการ
๓. การจัดหาน้ำดื่ม น้ำใช้ที่ปลอดภัย รวมทั้งให้มีการสุขาภิบาลขั้นพื้นฐาน
๔. การอนามัยแม่และเด็ก รวมทั้งการวางแผนครอบครัว
๕. การให้ภูมิคุ้มกันโรคติดต่อที่สำคัญๆ
๖. การป้องกันและควบคุมโรคที่มีอยู่ในท้องถิ่น
๗. การรักษาพยาบาลโรคและบาดแผลที่พบได้บ่อยๆ
๘. การจัดหายาที่จำเป็น
ใน พ.ศ. ๒๕๒๒ สมัชชาอนามัยโลกได้ผ่านมติเรียกร้องให้ประเทศสมาชิกพิจารณาดำเนินการจัดทำนโยบาย กลวิธีและแผนปฏิบัติการในการดำเนินงานเพื่อที่จะได้บรรลุเป้าหมาย "สุขภาพดีถ้วนหน้า เมื่อปีสองห้าสี่สาม" ต่อไป
