ในปี พ.ศ. ๒๕๒๔ องค์การอนามัยโลกรายงานว่ามีผู้พิการทั้งทางกายและจิตใจทั่วโลกประมาณร้อยละ ๑๐ ของประชากรแต่ละประเทศ และองค์การยูเนสโก รายงานเมื่อปี พ.ศ.๒๕๒๕ ว่ามีจำนวนเยาวชนผู้พิการที่อยู่ในวัยเรียน
อายุ ๕-๑๙ ปี ร้อยละ ๑๐.๙ ของเด็กปกติและได้รายงานจำนวนและอัตราเยาวชนผู้พิการตามประเภทความบกพร่องไว้ดังนี้
ในประเทศไทยได้มีการสำรวจจำนวนผู้พิการ โดยบุคคล คณะบุคคล และหน่วยงานต่างๆ ไว้ดังนี้
ปี พ.ศ. ๒๕๒๔ สำนักงานสถิติแห่งชาติรายงานว่ามีผู้พิการทั่วประเทศคิดเป็นร้อยละ ๐.๗๙ คิดเป็นจำนวนทั้งสิ้น ๓๖๗,๕๔๐ คนของจำนวนประชากรทั้งหมด และรายงานจำนวนและอัตราผู้พิการตามประเภทความบกพร่องไว้ดังนี้
ในปี พ.ศ. ๒๕๒๔ กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข รายงานว่า มีบุคคลพิการทั่วประเทศ ๑๒.๕๑ คนต่อจำนวนประชากร ๑,๐๐ คน หรือคิดเป็นร้อยละ ๑.๒๕
ในปี พ.ศ. ๒๕๒๕ นายแพทย์ฉลาดถิรพัฒน์ ได้รวบรวมผลการวิจัยระบาดวิทยาของบุคคลพิการ รายงานว่า มีจำนวนบุคคลพิการประเภทต่างๆ รวม ๑,๐๖๕.๒ คน ต่อประชากร ๑๐๐,๐๐๐ คน หรือคิดเป็นร้อยละ ๑.๐๗
ในปี พ.ศ. ๒๕๒๖ กองการศึกษาพิเศษกระทรวงศึกษาธิการ สำรวจพบว่า บุคคลพิการทั่วประเทศมีร้อยละ ๐.๕๔ และทำการคาดคะเนตามผลการสำรวจดังกล่าว ได้จำแนกบุคคลพิการ ตามโอกาสทางการศึกษาไว้ว่า กำลังเรียน เคยเรียน และไม่เคยเรียน โดยรายงานผลไว้ดังนี้
เมื่อพิจารณาจำนวนบุคคลพิการโดยสรุปแล้ว ประเทศไทยมีจำนวนคนพิการอยู่ในช่วงร้อยละ ๐.๕๔-๑.๒๕ ของจำนวนประชากรซึ่งเป็นจำนวนตัวเลขที่มีความแตกต่างกันค่อนข้างมาก รวมทั้งเป็นจำนวนที่น้อยกว่าจำนวนซึ่งองค์การอนามัยโลกและองค์การยูเนสโกประมาณไว้ร้อยละ ๑๐ และ ๑๐.๙ เป็นอย่างมาก อาจใช้เหตุผลอธิบายได้ว่า ในการนิยามและแบ่งประเภทบุคคลพิการที่กำหนดไว้ในการสำรวจของไทยยังมีความแตกต่างกันในแต่ละสาขา การวินิจฉัยหรือบ่งชี้ว่าเป็นบุคคลพิการหรือบุคคลที่ต้องการการศึกษาพิเศษก็ยังไม่ชัดเจนและมีความเห็นไม่ตรงกัน เครื่องมือหรือแบบสำรวจที่ใช้อาจไม่สามารถแยกประเภทและครอบคลุมบุคคลที่มีความพิการต่างๆ ได้ทั้งหมด ความรู้ความสามารถของบุคลากรที่จะบ่งชี้ว่าเด็กมีความบกพร่องหรือไม่ มีความแตกต่างกัน เจตคติของครอบครัวที่มีต่อการเปิดเผยว่ามีบุคคลพิการในครอบครัวต่างๆ เหล่านี้ อาจทำให้จำนวนผู้พิการที่สำรวจในประเทศไทยของหน่วยงานต่างๆ มีความแตกต่างกัน นอกจากนี้เมื่อเปรียบเทียบกับขององค์กรระดับนานาชาติแล้วจะเห็นได้ว่ามีจำนวนน้อย
