ในยุคนี้เป็นยุคไมโครคอมพิวเตอร์ชนิด ๘ บิต ไมโครโพรเซสเซอร์ที่ใช้มีคุณสมบัติดังต่อไปนี้
- สามารถรับคำสั่งได้ถึง ๖๕,๐๐๐ คำสั่งหรือใช้ขนาดข้อมูลได้ถึง ๖๕,๐๐๐ ตัวอักษร ไม่สามารถใช้คำสั่ง หรือข้อมูลที่ใหญ่กว่านี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพและอย่างรวดเร็ว
- สามารถประมวลข้อมูลได้ขนาด ๘ บิตต่อครั้ง ตัวเลขที่มีค่ามากกว่า ๒๕๖ จะต้องถูกแยกประมวลเป็นหลายๆ ส่วน ซึ่งมีประสิทธิภาพต่ำ แต่ข้อมูลที่ใช้ทั่วไปทางธุรกิจจะมีขนาดมากกว่านี้ ไมโครคอมพิวเตอร์จึงมีประสิทธิภาพต่ำสำหรับใช้ทางด้านธุรกิจ
- มีวิทยาการในการเปิด หรือปิดวงจรทรานซิสเตอร์ได้เร็วถึง ๒ ล้านครั้งต่อวินาที (เร็วกว่าไมโครเซสเซอร์รุ่นแรกถึง ๑๘ เท่า)
- สามารถบรรจุทรานซิสเตอร์ได้ถึง ๖,๐๐๐ ตัว (มากกว่าไมโครโพรเซสเซอร์รุ่นแรกถึง ๒.๕ เท่า)
- สามารถประมวลคำสั่งได้เร็วถึง ๖๕,๐๐ คำสั่งต่อวินาที (เร็วกว่าไมโครโพรเซสเซอร์รุ่นแรกถึง ๑๐ เท่า)
ไมโครคอมพิวเตอร์ในยุกนี้ใช้ฟล็อปปีดิสก์ที่มีขนาด ๕.๒๕ และเทปคาสเซตต์ในการเก็บข้อมูล ดิสก์ ๑ แผ่นสามารถเก็บข้อมูลได้ถึง ๓.๖ แสนตัวอักษร หรือข้อความประมาณ ๑๘๐ หน้า โดยมีจอภาพและเครื่องพิมพ์ในการแสดงผล ในยุคนี้ เราจะแยกวิวัฒนาการของไมโครคอมพิวเตอร์ชนิด ๘ บิต เป็น ๒ ส่วน คือวิวัฒนาการทางส่วนประกอบของเครื่อง หรือ ฮาร์ดแวร์ (hardware) และวิวัฒนาการทางส่วนระบบสั่งงานของเครื่อง หรือซอฟต์แวร์ (software)
ยุคนี้ (พ.ศ. ๒๕๑๗-๒๕๒๓) ในช่วงแรก ๆ ไมโครคอมพิวเตอร์มีหลากหลายชนิดมาก โดยแต่ละเครื่องจะใช้ไมโครโพรเซสเซอร์ต่างชนิด เช่น รุ่น ๘๐๘๐ ของบริษัทอินเทล รุ่น ๖๕๐๒ ของบริษัทมอส เทคโนโลยี หรือรุ่น ๖๘๐๐ ของ บริษัทโมโตโรลา (Motorola Corporation) แต่ปัญหาหนึ่งที่เกิดขึ้นจากการใช้ไมโครโพรเซสเซอร์นานาชนิดคือ การมีชุดคำสั่งที่ไม่สามารถใช้ร่วมกันได้ จึงทำให้โปรแกรมไม่สามารถใช้กันได้แม้กระทั่งการย้ายข้อมูลข้ามเครื่องก็ยังมีปัญหา เนื่องจากเครื่องไมโครคอมพิวเตอร์ของแต่ละบริษัทใช้วิทยาการต่างชนิดในการเก็บข้อมูล เช่น เทปคาสเซตต์ หรือแผ่นฟล็อปปี และมีวิธีการแตกต่างกันในการจัดเก็บข้อมูล
ชุดคำสั่งควบคุมระบบที่ใช้กันแพ่หลายในยุคนี้คือ ซีพีเอ็ม (CPM - Control Program for Microcomputer) ระบบซีพีเอ็มสามารถใช้ได้กับไมโครโพรเซสเซอร์ที่มีชุดคำสั่งของบริษัทอินเทลตระกูล ๘๐๘๐ เช่น รุ่น ๘๐๘๐, ๘๐๘๕ ของบริษัทอินเทล หรือ Z80 ของบริษัทไซล็อก (Zilog Corporation) ชุดคำสั่งควบคุมระบบซีพีเอ็มได้รับความนิยมสูงมาก จนกระทั่งได้มีอุปกรณ์เสริมสำหรับเครื่องแอปเปิล II เพื่อที่จะทำให้สามารถใช้ชุดคำสั่งควบคุมระบบซีพีเอ็มได้ ในยุคนั้น มีไมโครคอมพิวเตอร์เกิน ๑๐๐ ชนิด ที่สามารถใช้ชุดคำสั่งควบคุมระบบซีพีเอ็มได้
ในยุคนั้น ผู้ใช้ส่วนใหญ่จะใช้ไมโครคอมพิวเตอร์ช่วยในการเรียงพิมพ์ (word processing) บริหารฐานข้อมูล (database management) งานบัญชี และเล่นเกม โปรแกรมที่ได้รับความนิยมสำหรับใช้ในการเรียงพิมพ์ ได้แก่ โปรแกรมเวิร์ดสตาร์ (WordStar) และโปรแกรมที่ได้รับความนิยมสำหรับประมวลข้อมูล ได้แก่ โปรแกรมดีเบส (Dbase) แต่โปรแกรมประเภทนี้ก็มีใช้อยู่ในคอมพิวเตอร์รุ่นที่ใหญ่กว่า เช่น ในมินิคอมพิวเตอร์ หรือเมนเฟรมคอมพิวเตอร์ ซึ่งมีกลเม็ดมากกว่าและรวดเร็วกว่า จึงทำให้บริษัทและธุรกิจขนาดกลางยังไม่ค่อยมีความสนใจที่จะใช้ไมโครคอมพิวเตอร์มากนัก
ดูผลวิเคราะห์ได้อย่างทันที วิธีการเช่นนี้ทำให้ผู้ใช้สามารถเข้าใจปัญหาได้ดียิ่งขึ้น สะดวกและง่ายดาย จึงสามารถแก้ปัญหาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น โปรแกรมประเภทนี้ เรียกว่าโปรแกรมสเปรดชีต (spread sheet) ซึ่งจะมี ประโยชน์ในการวิเคราะห์ข้อมูลและทำรายงานโปรแกรมนี้ได้เริ่มต้นใช้กับไมโครคอมพิวเตอร์ของแอปเปิล II ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ไมโครคอมพิวเตอร์มีโปรแกรมที่ยอดเยี่ยม และยังไม่มีใช้บนเครื่องเมนเฟรมและมินิคอมพิวเตอร์ ผู้ใช้ที่ทำงานบริษัทหรือธุรกิจขนาดกลางมองเห็นประโยชน์ของโปรแกรมนี้ จึงได้เริ่มนำไมโครคอมพิวเตอร์มาใช้ในบริษัท โปรแกรมนี้จึงมี ส่วนสำคัญมากในการทำให้เครื่องแอปเปิล II จำหน่ายได้ดีมาก
