พันธุ์อ้อยที่ปลูกเป็นการค้าในบ้านเราแบ่งออกเป็น ๒ พวกคือ อ้อยเคี้ยว (chewing cane) พวกหนึ่ง ส่วนอีกพวกหนึ่งเป็นอ้อยสำหรับทำน้ำตาล (industrial cane) อ้อยพวกนี้เป็นอ้อยลูกผสมซึ่งเกิดขึ้นโดยนักผสมพันธุ์อ้อยของประเทศต่างๆ ทั่วโลก พันธุ์อ้อยเหล่านี้ได้ถูกนำเข้าไปยังประเทศต่างๆ สำหรับประเทศไทยได้มีการนำพันธุ์อ้อยลูกผสมเข้ามาจากต่างประเทศตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน รวมประมาณ ๒๒๐ พันธุ์ ในจำนวนนี้มีเพียง ๒๐ พันธุ์เท่านั้นที่ปลูกเป็นการค้าอยู่ในภาคต่างๆ พันธุ์เหล่านี้ได้แก่ บี ๔๐๙๘, ซีบี ๓๘-๒๒,ซีโอ ๔๑๙, ซีโอ ๔๒๑, เอฟ ๑๐๘, เอฟ ๑๓๔, เอฟ ๑๓๗, เอฟ ๑๓๘, เอฟ ๑๔๐, เอฟ ๑๔๘,เอฟ ๑๕๒, เอฟ ๑๕๓, เอฟ ๑๕๔, เอฟ ๑๕๖, เอช ๔๘-๓๑๖๖ แอลพี (ลำปาง) ๒๔๙๕/๔, เอ็นซีโอ ๓๑๐, พีโอเจ ๒๘๗๘, พินดาร์, คิว ๘๓ และแร็กนาร์
บี (B) = บาร์เบโดส (Barbados)
ซีบี (CB) = กัมโปส (Campos) ประเทศบราซิล (Brazil)
ซีโอ (Co) = โคอิมบาตอร์ (Coimbatore) ประเทศอินเดีย
เอฟ (F) = ฟอร์โมซา (Formosa) สาธารณรัฐจีนไต้หวัน
เอ็นซีโอ (NCo) = นาทาล (Natal) ประเทศแอฟริกาใต้ นำเมล็ดจากโคอิมบาตอร์ ประเทศอินเดีย
มาปลูกคัดเลือกที่นาทาล
พีเอส (Ps) = ปาซูรูอาน (Pasuruan) เป็นชื่อเมืองที่สถานีทดลองอ้อยแห่งอินโดนีเซีย
ตั้งอยู่
พินดาร์ (Pindar) = มาจากสถานีทดลองของบริษัทน้ำตาลโคโลเนียล (Colonial Sugar
Refining Company) ประเทศออสเตรเลีย
แร็กนาร์ (Ragnar) = เช่นเดียวกับพินดาร์
คิว (Q) = ควีนส์แลนด์ (Queensland) ประเทศออสเตรเลีย เป็นอ้อยที่ผสม
โดย Bureau of Sugar Experiment Stations)
จากตัวเลขที่ได้จากสำนักงานอ้อยและน้ำตาลทราย ปรากฏว่าพันธุ์ที่นิยมปลูกมากที่สุดคิดตามเนื้อที่ปลูกในปี พ.ศ. ๒๕๒๐-๒๑ คือ เอฟ ๑๔๐ ปลูกร้อยละ ๒๖ รองลงไปได้แก่ คิว ๘๓, เอฟ ๑๕๓, พินดาร์, เอฟ ๑๕๖, เอฟ ๑๓๗, เอช ๔๘-๓๑๖๖เอฟ ๑๓๔, และ เอฟ ๑๔๘ คิดเป็นร้อยละ ๑๘, ๑๖,๘, ๗, ๖.๗, ๖, ๓ และ ๒ ตามลำดับ ส่วนพันธุ์อื่นๆ นอกจากที่กล่าวนี้ปลูกรวมกันคิดเป็นเนื้อที่ร้อยละ ๗.๓ อย่างไรก็ดี เกี่ยวกับเรื่องพันธุ์ที่นิยมปลูกกันมากนี้มีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ พันธุ์ใดที่ให้ผลดีก็นิยมปลูกมากขึ้น พันธุ์ใดที่ให้ผลไม่ดีก็ลดพื้นที่ลงหรือเลิกปลูกไป
