อาจแบ่งตามประโยชน์เป็นประเภทได้ดังนี้
(๑) ประเภทที่ใช้ได้ทุกวัย ได้แก่ การเดินและกายบริหาร การเดินนั้นทุกคนทำเป็น อาจจัดความหนักเบาให้เหมาะกับทุกคน (โดยกำหนดระยะทาง และความเร็ว) และเพิ่มหรือลดได้อย่างแม่นยำ กาย บริหารก็เช่นเดียวกัน อาจกำหนดท่าเคลื่อนไหวให้ยากหรือง่าย และกำหนดความหนักเบา (ด้วยจำนวนครั้งที่ทำซ้ำ) ให้เหมาะกับแต่ละคนแต่ละวัย
(๒) ประเภทที่ใช้ได้กับหลายวัย แต่ไม่ทุกวัยการถีบจักรยานเที่ยว (ไม่ใช่แข่งขัน) ใช้ได้กับทุกคนที่ถีบเป็น เด็กและคนแก่ถีบช้าหน่อย คนหนุ่มสาวถีบได้เต็มที่ เหนื่อยก็เบาลง หายเหนื่อยก็เร่งใหม่ กีฬาใช้ลูกบอลบางอย่าง เช่น วอลเลย์บอล ใช้ได้ตั้งแต่วัยรุ่นถึงวัยชรา ส่วนฟุตบอลและบาสเกตบอลใช้ได้เพียงวัยนักเรียนถึงวัยนักศึกษา ต้นเหตุของความจำกัดคือ ความเร็วและความอดทนที่กีฬานั้นๆ ต้องการ วิธีเล่นที่ยุ่งยากทำให้ไม่เหมาะสมสำหรับบางราย กีฬา "ลูกเดาะ" ที่คนไทยคิดขึ้นใหม่ ใช้ได้ตั้งแต่เด็กถึงกลางคน แต่อาจหนักไปสำหรับผู้ชรา
(๓) ประเภทที่จำกัดเฉพาะบางวัย พวกนี้ต้องการคุณลักษณะพิเศษบางประการ อาทิ เทคนิค ความเร็ว ความไว ความเข้าใจกติกาที่หยุมหยิม เช่น ปิงปอง (เทเบิลเทนนิส) เทนนิส และแบดมินตันเหมาะสำหรับวัยรุ่นและหนุ่มสาว บางอย่างจำกัดโดยประเพณีหรือความยึดถือ เช่น วิ่งเปี้ยว ตี่จับ กระโดดเชือกถือกันว่าเป็นการเล่นสำหรับเด็ก แต่แท้จริงผู้ใหญ่ก็เล่นและได้รับประโยชน์เหมือนกัน
