คนไทยรู้จักเฟิร์นมาเป็นเวลาช้านาน โดยใช้บริโภคเป็นผักพื้นบ้านซึ่งอาจจะเรียกว่า "กูด" หรือ "ผักกูด" โดยอาจจะเสาะหาจากแหล่งที่ขึ้นตามสภาพธรรมชาติ หรือหาซื้อตามตลาดสดได้ทั่วทุกภาคของประเทศ ลักษณะเด่นที่จะบอกว่าเป็นเฟิร์น มักจะสังเกตจากใบอ่อนที่ม้วนขดจากปลายใบเข้าหาโคนใบเป็นแบบลานนาฬิกา หรือหางลิง
เฟิร์นเป็นพืชสีเขียวที่ไร้ดอก ส่วนใหญ่จะสืบพันธุ์โดยการสร้างสปอร์ ยังมีพืชสีเขียวที่ไร้ดอกพวกอื่นๆ อีก เช่น มอส ลิเวอร์เวิร์ต ฮอร์นเวิร์ต หวายทะนอย ตีนตุ๊กแก สร้อยนางกรองช้องนางคลี่ กระเทียมน้ำ หญ้าถอดปล้อง ปรง สน และมะเมื่อย ซึ่งก็สืบพันธุ์โดยการสร้างสปอร์เช่นเดียวกัน โดยที่เฟิร์นจะแตกต่างจากพืชสีเขียวที่ไร้ดอกอื่นๆ ตรงลักษณะของใบอ่อนที่ม้วนขดนั่นเอง มอสและลิเวอร์เวิร์ต จะสามารถสังเกตได้ง่ายว่าแตกต่างจากเฟิร์นที่มักจะมีขนาดเล็กและบอบบาง ส่วนปรง สนแป๊ะก๊วย และมะเมื่อยแตกต่างจากเฟิร์นที่เป็นพืชที่มีขนาดใหญ่ มักจะมีเนื้อไม้แข็ง และสร้างเมล็ดซึ่งใช้ในการสืบพันธุ์ นอกเหนือจากการสร้างสปอร์ ในขณะที่หวาย ทะนอย ตีนตุ๊กแก สร้อยนางกรอง ช้องนางคลี่กระเทียมน้ำ หญ้าถอดปล้อง มีลักษณะต่างๆ รวมทั้งวัฎจักรชีวิตที่ใกล้เคียงกับเฟิร์นมาก นักพฤกษศาสตร์จึงจัดหวายทะนอย ตีนตุ๊กแก สร้อยนางกรอง ช้องนางคลี่ กระเทียมน้ำ หญ้าถอดปล้อง ไว้เป็น พืชกลุ่มใกล้เคียงกับเฟิร์น ตามแผนภาพข้างล่างนี้
