ในการประมวลผลข้อมูลที่เป็นภาษาไทย หลักพื้ฐานของตัวอักษรไทยแตกต่างกับภาษาอังกฤษเดิมที่ใช้คอพิวเตอร์ คือ โครงสร้างภาษาไทยมีถึง ๔ ระดับ และไม่มการเว้นวรรคระหว่างคำ
โครงสร้างตัวอักษรภาษาไทย มีการแบ่งตามระดับการจัดเรียงพิมพ์ ดังต่อไปนี้
ระดับที่ ๑ ได้แก่ ่ ้ ๊ ๋ ์ ตัวอักษรเหล่านี้จะเลื่อนไปอยู่ในระดับที่ ๒ ถ้าตำแหน่งนั้นไม่มีตัวอักษรอื่นอยู่
ระดับที่ ๒ ได้แก่ ั ิ ี ึ ื ็ และ ํ (นิคหิต)
ระดับที่ ๓ ได้แก่ ก ข............ฮ ำ เ แ โ ใ ไ ะ า ๆ และ ฯ
ระดับที่ ๔ ได้แก่ ุ ู . (พินทุ)
ตัวอักษรเหล่านี้ เมื่อปรากฏบนจอเครื่องคอมพิวเตอร์ตัวอักษรจะแสดงในลักษณะรูปโมเสกเป็นช่องๆ ดังนั้นระดับที่ ๑ อาจห่างจากระดับที่ ๒ ทำให้ดูไม่สวยงาม จึงใช้วิธีการสร้างตัวอักษร โดยแสดงด้วยการรวมตัวอักษรระดับที่ ๑ และระดับที่ ๒ เข้าด้วยกัน ซึ่งจะได้เป็นระดับรวม (combine) ซึ่งได้แก่
ั่ ั้ ั๊ ั๋ ิ่ ิ้ ิ๊ ิ๋ ................
เมื่อเป็นเช่นนี้ ระดับการแสดงผลจะเหลือเพียง ๓ บรรทัด ซึ่งในที่นี้จะใช้ดังนี้
ระดับบน ได้แก่ สระตัวบนทั้งหมดทั้งที่แยกตัวและรวมกับวรรณยุกต์
ระดับปกติ ได้แก่ พยัญชนะและสระที่อยู่บนบรรทัดกลาง
ระดับล่าง ได้แก่ บรรทัดล่างซึ่งมีสระ ุ ู และ . (พินทุ)
ในการประมวลผลตัวอักษรนั้น จำเป็นต้องเปลี่ยนรูปแบบของตัวอักษรให้เป็นรหัส เพื่อให้อุปกรณ์เครื่องจักรต่างๆ เข้าใจ รหัสเพื่อแทนความหมายสำหรับใช้ในการสื่อสารมีมานานแล้ว มนุษย์สมัยโบราณใช้ควันไฟเป็นรหัส ใช้สัญญาณเสียงที่ตะโกนส่งต่อกันเป็นการแสดงความหมายแต่รหัสที่ใช้ให้มนุษย์ติดต่อสื่อสารกับเครื่องจักรได้ในยุคแรกคือ รหัสโทรเลข ซึ่งได้แก่ รหัสโทรเลขแบบมอร์ส (Morsecode) ซึ่งได้คิดขึ้นโดยมอร์ส (Samuel Morse, ค.ศ. ๑๗๙๑-๑๘๗๒, ศิลปินและนักประดิษฐ์ชาวอเมริกัน) เริ่มใช้กันมาครั้งแรกใน พ.ศ. ๒๓๗๗ และแพร่หลายกันจนเป็นรหัสสากล
