สมาชิกที่สำคัญในกลุ่มนี้เป็น ปอแก้วปอกระเจา นอกจากนั้น ก็มีป่านศรนารายณ์และมะพร้าว ซึ่งเป็นพืชให้อาหารพวกไขมันและใช้ทำประโยชน์ได้หลายอย่าง ส่วนที่เกือบจะลืมกันว่าเป็นพืชให้เส้นใยก็คงจะเป็นกล้วยที่ให้ผลเป็นอาหารพวกคาร์โบไฮเดรต
เชือกกล้วย เป็นที่รู้จักกันมานานแล้วในชนบท แต่ในปัจจุบัน เราพบเห็นได้น้อยเพราะอิทธิพลของเทคโนโลยีสมัยใหม่ของการผลิตพลาสติกจากผลิตภัณฑ์ปิโตรเลียมหรือที่เรียกกันว่าน้ำมัน ซึ่งเป็นสารอินทรีย์จากซากพืชซากสัตว์ที่ตายทับถมเป็นเวลานาน ทำให้เราได้ผลิตภัณฑ์จากปิโตรเลียม ทำเป็นสิ่งของต่าง ๆ รวมทั้งเชือกมาอำนวยความสะดวกทดแทนสิ่งที่ได้จากพืชมากมาย รวมทั้งใบตองที่ใช้ห่อของและเชือกกล้วย ตามที่ใช้ประโยชน์กันจริง ๆ อย่างมีประสิทธิภาพ ชนิดเป็นเส้นใยเหนียวนั้นเป็นส่วนจากกาบใบตอนล่างที่หุ้มห่อซ้อนกันเป็นลำต้น ไม่ใช่จากส่วนก้านใบหรือเส้นกลางใบเชือกกล้วยจากกาบใบกล้วย เหนียว มีคุณภาพดีใช้ประโยชน์ได้ดีโดยไม่ต้องนำมาฟั่นเป็นเกลียวก่อน ทำขายกันในลักษณะเชือกผูกของเท่านั้น เช่น ผูกเนื้อหมูห้อยเอาไว้ หรืออาจเอาใบตองห่อเนื้อหมูไว้ก่อนแล้วเอาเชือกกล้วยผูกไว้ข้างนอก ทำให้หิ้วหรือแขวนได้สะดวก วิธีทำคือ ลอกเอากาบกล้วยออกจากลำต้น ซึ่งความจริงเป็นส่วนของใบที่หุ้มทับ ๆ กัน โดยต้องระมัดระวังไม่ให้ส่วนของน้ำจากพืช ที่เรียกกันว่ายางกล้วย เปรอะเปื้อนผ้าจนเป็นรอยด่างสีน้ำตาลที่ติดเปื้อนไปตลอดได้ แล้วนำมาพาดบนราวไม้ไผ่ ใช้มีดกรีดให้เป็นเส้น ๆ หลายเส้น ตากแดดจนแห้ง ก็จะได้เส้นเชือกยาวที่จะทอเสื่อหรือใช้ผูกของ ตลอดจนทำสิ่งทอและเครื่องใช้อื่น ๆ ตามที่จะต้องการพัฒนาได้ บางประเทศมีอุตสาหกรรมที่ใช้พืชใบเสี้ยงเดี่ยวสกุลเดียวกับกล้วย คือ อะบาคาหรือมนิลาเฮมพ์ (abaca or Manila hemp) ที่จัดว่าเป็นอุตสาหกรรมที่ค่อนข้างใหญ่โตที่เดียว คือ ทำกระดาษ เชือก และสิ่งของอื่น ๆ
