มีหลักปฏิบัติดังนี้ คือ ผู้ใช้ต้องทำบันทึกการมีประจำเดือนไว้ทุกๆเดือนจนครบ ๑๒ เดือน โดยบันทึกระยะรอบประจำเดือน นับจากวันแรกของประจำเดือนไปจนถึงวันสุดท้ายก่อนมีประจำเดือนที่สั้นที่สุดและยาวที่สุดใน ๑๒ เดือนนี้ และคิดระยะที่ไม่ปลอดภัยดังนี้
วันแรกที่ไม่ปลอดภัย = รอบประจำเดือนที่สั้นที่สุด -๑๘
วันสุดท้ายที่ไม่ปลอดภัย = รอบประจำเดือนที่ยาวที่สุด -๑๑
วันแรกที่มีประจำเดือน คือวันที่ ๕ ธันวาคม
วันแรกที่ไม่ปลอดภัย คือวันที่ ๙ ของรอบประจำเดือน (วันที่ ๑๓ ธันวาคม)
วันสุดท้ายที่ไม่ปลอดภัย วันที่ ๒๐ ของรอบประจำเดือน (วันที่ ๒๔ ธันวาคม)
บันทึกประจำเดือน ๑๒ เดือนนี้ จะต้องเป็นของ ๑๒ เดือนสุดท้ายเสมอ โดยเพิ่มประจำเดือนของเดือนใหม่ลงไปทุกเดือน และตัดประจำเดือนที่เก่าที่สุดออกเช่นกัน หลักของการคิดหาระยะไม่ปลอดภัยนี้มีรายละเอียดอธิบายไว้โดย โอกิโน (Kyusaka Ogino) และคเนาส์ (Herman Knaus)
การหาวันที่ไม่ปลอดภัยโดยการวัดอุณหภูมิพื้นฐานของร่างกาย
การหาไข่สุกโดยวิธีนี้ อาศัยหลักที่ว่าก่อนไข่สุกร่างกายจะมีอุณหภูมิต่ำ แต่ภายหลังไข่สุกแล้วร่างกายจะมีอุณหภูมิสูงขึ้น เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนทำให้อุณหภูมิตลอดรอบประจำเดือนมีลักษณะเป็น ๒ ระยะ (biphasic) คือ อุณหภูมิในระยะก่อนไข่สุกจะเพิ่มสูงขึ้น ส่วนภายหลังไข่สุกอาจมีอุณหภูมิต่ำลงไปประมาณ ๒๔-๔๘ ชั่วโมง
ภายหลังที่อุณหภูมิต่ำลงควรวัดด้วยปรอทพิเศษสำหรับหญิง เพราะมีความเที่ยงมากกว่าปรอทวัดไข้ธรรมดา และการวัดจะต้องวัดเมื่อตื่นนอนตอนเช้าก่อนลุกจากที่นอน โดยอมไว้ใต้ลิ้น ๕ นาที บางแห่งนิยมใช้วัดทางช่องคลอด แต่ไม่จำเป็นและไม่สะดวกในทางปฏิบัติเมื่อรวมการหาระยะไม่ปลอดภัยของทั้ง ๒ วิธีเข้าด้วยกัน อาจทำให้วิธีนี้มีผลแน่นอนขึ้น โดยถือหลักดังนี้ คือ
วันแรกที่ไม่ปลอดภัย = รอบประจำเดือนที่สั้นที่สุด -๑๘ วันสุดท้ายที่ไม่ปลอดภัย
วันสุดท้ายที่ไม่ปลอดภัย = วันที่ ๓ ภายหลังที่อุณหภูมิขึ้นสูง
การหาเวลาไข่สุกโดยวิธีอื่น ยังไม่สะดวกและเหมาะสมในทางปฏิบัติ
