โรคนี้มีชื่อเดิมหลายชื่อ เช่น ตับอักเสบหลังจากฉีดเซรุ่ม ตับอักเสบระยะฟักตัวนานตับอักเสบที่เกี่ยวกับการถ่ายเลือด ต่อมาจึงได้ชื่อสากลว่า ตับอักเสบ บี
ตามบันทึกเหตุการณ์ที่สำคัญ ปรากฏว่าโรคนี้ระบาดอย่างกว้างขวางเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๒๖ที่เมืองเบรเมน ประเทศเยอรมนี โดยติดจากการปลูกฝีป้องกันไข้ทรพิษ เนื่องจากหนองฝีที่นำมาใช้ ได้มีน้ำเหลืองของมนุษย์ที่มีเชื้อไวรัสของตับอักเสบ บี ปนเปื้อนอยู่ด้วย การระบาดต่าง ๆในระยะต่อมาพอจะมีหลักฐานที่พบจากการสอบสวนย้อนหลังกลับไปได้ว่า ติดโรคจากเข็มฉีดยาและกระบอกฉีดยาที่ไม่สะอาด หรือติดจากการได้รับเลือดหรือผลิตภัณฑ์จากเลือดเป็นส่วนใหญ่
การติดต่อของไวรัสตับอักเสบชนิด บี นี้ได้มีการศึกษาทดลองถ่ายเชื้อให้แก่มนุษย์ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๘๘ ผลของการศึกษาเชื่อกันว่าโรคนี้ติดต่อกันได้โดยการฉีดเท่านั้น แต่การศึกษาในระยะต่อมาพบว่า การสัมผัสใกล้ชิดมาก ๆเป็นระยะเวลานาน ก็อาจจะติดเชื้อได้
การศึกษาเกี่ยวกับตับอักเสบ บี นี้ ได้ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว ภายหลังที่บลุมเบอร์กพบออสเตรเลีย แอนติเจน เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๖ ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๕๑๕ ก็สามารถถ่ายเชื้อให้ลิงชิมแปนซี จนทำให้ติดเชื้อได้สำเร็จ ซึ่งเป็นกุญแจที่สำคัญในการศึกษาพยาธิกำเนิด และการพัฒนาวัคซีนป้องกันตับอักเสบ บี ในเวลาต่อมา
การทำลายเชื้อไวรัสตับอักเสบชนิด บี ทำได้ดังนี้คือ
๑.ความร้อน คือ ต้มให้เดือด ๑๐๐ °ซ.หรือนึ่งที่ ๑๒๑ °ซ. ภายใต้ความดัน ๑๕ ปอนด์ต่อหนึ่งตารางนิ้ว ประมาณครึ่งชั่วโมง หรืออบในตู้อบร้อน ๑๗๐ °ซ. ประมาณ ๑ ชั่วโมง
๒.อบด้วยก๊าซอีธีลิน ออกไซด์
๓.แช่ในสารเคมี เช่นโซเดียม ไฮโปคลอไรด์ (น้ำยาไฮโป ๐.๕%) ๓๐ นาที ฟอร์มาลิน ๔๐% ๑๒ ชั่วโมงฟอร์มาลิน ๒๐% ใน ๗๐% แอลกอฮอล์ ๑๘ ชั่วโมง
