ขรัวอินโข่งได้รับการยกย่องนับถือว่าเป็นผู้เริ่มต้นงานจิตรกรรมสมัยใหม่ เพราะในงานจิตรกรรมของท่าน การแสดงอารมณ์และบรรยากาศเป็นการแสดงออกที่เป็นอิสระ และพ้นจากกฎเกณฑ์ของภาพเขียนแบบประเพณีโดยทั่วไป ผลงานของท่านแสดงออกถึงคุณค่าของงานจิตรกรรมซึ่งอยู่เหนือเหตุผลทางทฤษฎีในการเขียนภาพ เป็นการชี้ทางให้ช่างเขียนยุคต่อๆ มาของไทยได้มองเห็นการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ที่ไม่ซ้ำซาก ไม่ปิดกั้นความคิดของตนไว้กับรูปแบบทางศิลปะรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง
ถ้าศึกษางานของจิตรกรไทย ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๐๐ เป็นต้นมา จะเห็นอิทธิพลของกลุ่มงานศิลปะของยุโรปได้ชัดเจน เช่น งานของเฟื้อหริพิทักษ์ สวัสดิ์ ตันติสุข ในระยะแรกได้รับอิทธิพลของอิมเพรสชั่นนิสซึ่ม (impressionism) และคิวบิสซึ่ม (cubism) จิตรกรรมของเกียรติศักดิ์ ชานนนารถ เป็นเซอเรียลลิสซึ่ม (surrealism) ส่วนงานที่เป็นนอนฟิเจอเรทิพ (non - figurative) เห็นได้ชัดเจนในผลงานของจิตรกรไทยเป็นจำนวนมาก เช่น อิทธิพล ตั้งโฉลก ทวน ธีระพิจิตร เดชา วราชุน เป็นต้น การเปลี่ยนแปลงจากศิลปะแบบประเพณีมาเป็นสากลนั้น เป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เพราะเป็นสิ่งที่สอดคล้องกับสภาพแวดล้อมที่เป็นจริงของสังคมในปัจจุบัน
