ของเสียที่เป็นอันตรายมีที่มาจากแหล่งกำเนิดที่สำคัญ ๓ แหล่ง ได้แก่ ของที่ใช้อยู่ในชีวิตประจำวัน บางชนิดอาจจะมีสารเคมีที่เป็นพิษหรือสารไวไฟ หรือสารกัดกร่อนเป็นส่วนประกอบอยู่ด้วย แม้ว่าของนั้นจะหมดสภาพการใช้งานแล้ว แต่สารเคมีที่เป็นส่วนประกอบก็ยังคงเหลือความเป็นอันตรายในตัวเองอยู่ ถ้าดำเนินการกับของเสียนั้น ๆ อย่างไม่ระมัดระวังหรือไม่ถูกวิธี ก็จะทำให้สารเคมีที่อยู่ในของเสียนั้นรั่วซึมออกมาได้ เช่น ซากถ่านไฟฉายจะมีสารโลหะหนักพวกแมงกานีสหรือแคดเมียมอยู่ภายใน ซากแบตเตอรี่รถยนต์เก่าอาจมีน้ำกรด และมีสารโลหะหนักพวกตะกั่วเหลืออยู่ นอกจากนี้หลอดฟลูออเรสเซนซ์ที่หมดอายุใช้งานแล้วยังคงมีสารปรอทเหลืออยู่เศษของเสียเหล่านี้ถ้าถูกทิ้งไปโดยไม่ดูแลให้ถูกต้อง สารพิษดังกล่าวอาจถูกน้ำชะล้างออกมาปนเปื้อนต่อสิ่งแวดล้อมได้ นอกจากนี้ น้ำมันเครื่อง น้ำมันเบรก ที่ใช้ในรถยนต์ แม้จะใช้แล้วก็ยังคงความเป็นสารไวไฟหรือสารกัดกร่อนภาชนะที่บรรจุยาฆ่าแมลงสาบและยุงที่ใช้หมดแล้วอาจมีเศษของยาฆ่าแมลงเหลือติดค้างอยู่น้ำยาขัดพื้น หรือน้ำยาล้างห้องน้ำ จะมีส่วนผสมของกรดหรือด่าง แม้จะใช้แล้วก็ยังคงมีฤทธิ์ในการกัดกร่อนอยู่ ส่วนสี ทินเนอร์ ยาตลอดจนเครื่องสำอางที่หมดอายุแล้ว ก็นับเป็นของเสียที่เป็นอันตรายด้วยเช่นกัน
ของเสียที่ถูกทิ้งออกมาจากโรงพยาบาลและสถานพยาบาลต่าง ๆ บางส่วนอาจจะมี เชื้อโรคติดต่อปะปนอยู่ เช่น เศษเนื้อเยื่อ ชิ้นส่วนอวัยวะต่าง ๆ น้ำเหลือง น้ำหนอง เสมหะน้ำลาย เหงื่อ ปัสสาวะ อุจจาระ ไขข้อ น้ำในกระดูก น้ำอสุจิ เลือด เซรุ่มของผู้ป่วย เครื่องใช้ที่สัมผัสกับผู้ป่วย เช่น สำลี ผ้าพันแผล กระดาษชำระ เข็มฉีดยา มีดผ่าตัด และเสื้อผ้าจาก
ห้องฉุกเฉิน ห้องปัจจุบันพยาบาล ห้องออร์โธปิดิกส์ หน่วยโลหิตวิทยา ห้องศัลยกรรม ห้องอายุรกรรม ห้องกุมารเวชกรรม ห้องสูตินารีเวชกรรม หน่วยพยาธิวิทยา เป็นสิ่งของที่มีความเสี่ยงต่อการติดโรคหากไปสัมผัสเข้า นอกจากของเสียที่ติดเชื้อโรคแล้วยังมีของเสียชนิดอื่นอีก เช่น ยาที่หมดอายุแล้ว และสารเคมีที่ใช้ในการแพทย์ ตลอดจนซากสัตว์หรืออุปกรณ์ที่ทิ้งจากห้องเลี้ยงสัตว์ทดลอง เป็นต้น
