ภายหลังที่บลุมเบอร์กและคณะได้รายงานเรื่องออสเตรเลีย แอนติเจน เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๖แล้ว อีกประมาณ ๕ ปีให้หลัง ปรากฏว่าการบริการโลหิตในประเทศที่พัฒนาแล้ว ทั้ง ๆ ที่ได้มีการตรวจคัดเอาเลือดที่มีเชื้อไวรัสตับอักเสบ บี ออกไปเสียก่อนที่จะนำไปใช้ และทั้ง ๆ ที่การให้การวินิจฉัยโรคตับอักเสบ เอ และ บี มีวิธีการที่แน่ชัดขึ้น แต่กระนั้นก็ดีอุบัติการณ์ของโรคตับอักเสบจากการรับเลือดยังคงมีอยู่และตับอักเสบดังกล่าวพิสูจน์ได้ว่า ไม่ได้เกิดจากไวรัส เอ หรือไวรัส บี ดังนั้นในปี
พ.ศ. ๒๕๑๘จึงมีผู้เสนอแนะให้ใช้ชื่อว่า ตับอักเสบชนิดไม่ใช่เอ ไม่ใช่บี
จากการศึกษาทางระบาดวิทยาและทางห้องปฏิบัติการพบว่า
๑.ตับอักเสบที่ไม่ใช่เอ ไม่ใช่บีนี้ พบบ่อยขึ้นภายหลังการถ่ายเลือด ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะเป็นผู้ใหญ่ และผู้สูงอายุ
๒.ระยะฟักตัวของโรคจะอยู่ระหว่างตับอักเสบ เอ และตับอักเสบ บี ส่วนใหญ่ค่อนข้างจะยาวนานคล้ายตับอักเสบบี
๓.ในแง่ของการวินิจฉัยเมื่อได้ทำการทดสอบต่าง ๆ อย่างกว้างขวางโดยครบถ้วน ไม่พบว่าไวรัสตับอักเสบชนิดที่รู้จักกันมาก่อนเป็นตัวก่อเหตุ
๔.ในทางระบาดวิทยาพบว่า ตับอักเสบไม่ใช่เอ ไม่ใช่บี นั้น น่าจะมีอยู่มากกว่า ๑ ชนิดคือชนิดที่แพร่โดยการถ่ายเลือด หรือการให้ผลิตภัณฑ์จากเลือด หรือการใช้เข็มและกระบอกฉีดยาร่วมกัน กับอีกชนิดหนึ่งคือแพร่โดยการกินน้ำหรืออาหารที่ปนเปื้อนเชื้อ สำหรับชนิดหลังนี้ ต่อมาเรียกชื่อว่าไวรัสตับอักเสบ อี
ในการติดเชื้อไวรัสตับอักเสบ ซี พบว่าร้อยละ ๒๕-๕๐ จะหายจากโรค ร้อยละ ๕๐-๗๕ กลายเป็นโรคตับอักเสบเรื้อรัง และกลายเป็นตับแข็งและมะเร็งตับ
อาการของโรคน้อยกว่าตับอักเสบชนิดบีส่วนใหญ่การติดเชื้อมักเป็นชนิดไม่ปรากฏอาการหากปรากฏอาการ อาการมักไม่รุนแรงถึงขนาดจะต้องรับไว้รักษาในโรงพยาบาล
ผู้ที่ติดเชื้อตับอักเสบ ซี จะมีการดำเนินโรคแบบรุนแรงหรือไม่นั้น ยังไม่ชัดเจน เท่าที่พบมีอยู่น้อยรายที่ผู้ป่วยเป็นพาหะอย่างเรื้อรังของตับอักเสบ บี อยู่ก่อน แล้วติดเชื้อตับอักเสบ ซีซ้ำเติม จึงจะมีการดำเนินโรคแบบฟุลมิแนนท์
