เครื่องสำอางไม่ทดสอบกับสัตว์แล้วทดสอบกับอะไร - ถามตอบที่ Sanook! Guru

        ได้รับจดหมายจากน้องเสือปุ๊บ quot ซองคำถาม quot ก็รีบสอบถามไปยังบริษัท โอ พี แนชเชอรัล โปรดักส์ จำกัด ในทันทีเพราะบริษัทนี้เขาผลิตและจำหน่ายสินค้าภายใต้ชื่อ โอเรียนเท็ลพริ้นเซส ซึ่งประกาศตัวเองว่า Against animal testing         นอกจากนี้ “ ซองคำถาม ” ยังติดต่อไปยังบริษัทตัวแทนจำหน่ายสินค้ายี่ห้อ เดอะ บอดี้ช็อป ซึ่งก็ประกาศตัวว่าต่อต้านการใช้สัตว์ทดลองด้วยเช่นกัน   คำตอบที่คุณหนุ่มเจ้าสำอางจะได้อ่านต่อไปนี้   จึงประมวลมาจากบริษัทผู้ผลิตเครื่องสำอางชั้นนำทั้งสอง         เพื่อให้ผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางที่จำหน่ายมีความปลอดภัยต่อผู้บริโภค ผู้ผลิตเครื่องสำอางจะต้องทำการทดสอบความปลอดภัยในการใช้เครื่องสำอางเบื้องต้นก่อนจะมีการผลิตออกสู่ตลาด โดยผู้พัฒนาสูตร Formulator จะต้องมั่นใจว่าส่วนผสมที่ใช้ในผลิตภัณฑ์แต่ละประเภทนั้นมีความปลอดภัย ในขั้นต้นคือการเลือกส่วนผสมที่ได้ผ่านการยอมรับให้นำมาใช้ในผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางหรือยาได้ ส่วนผสมเหล่านี้จะมีความบริสุทธิ์สูงซึ่งทางผู้ผลิตวัตถุดิบจะต้องมีผลการทดสอบเพื่อยืนยันในคุณภาพของวัตถุดิบ และเมื่อได้สูตรเครื่องสำอางที่ดีพอแล้วก็จะต้องนำผลิตภัณฑ์นั้น ๆ มาทำการทดสอบความปลอดภัยในการใช้อีกขั้นตอนหนึ่งด้วย         โดยปรกติแล้ววิธีที่ใช้ทดสอบจะมีหลายวิธี ซึ่งจะต้องเลือกวิธีที่เหมาะสมกับผลิตภัณฑ์แต่ละประเภท และอาจมีการดัดแปลงให้เหมาะสมกับตัวยาแต่ละประเภท วิธีที่นิยมใช้กันมากก็คือ Primary   Irritation test เป็นการทดสอบการระคายเคืองเบื้องต้นโดยการทำ Patch Test ซึ่งสามารถทดสอบได้ทั้งในคนและในสัตว์   สัตว์ที่ใช้ทดลองได้แก่ กระต่าย หนูตะเภา ซึ่งการทดลองกับสัตว์ทดลองนี้จะมีองค์กรที่รับทดลอง เช่น กรมวิทยาศาสตร์การแพทย์ หรือมหาวิทยาลัยบางแห่ง แต่สำหรับผู้ผลิตเครื่องสำอางที่ไม่นิยมการใช้สัตว์ทดลองแบบนี้ ก็จะใช้ทดลองกับคนแทน         โดยวิธีการทำ Patch Test นั้น ทำได้โดยการใช้ผ้าก๊อต   หรือผ้าสักหลาดขนาด ๒ ๕ x ๒ ๕ เซนติเมตร นำมาชุบเครื่องสำอางที่ต้องการทดสอบ แล้วนำมาปิดทับลงบนผิวหนังบริเวณต้นแขน โดยใช้เทปแปะทับอีกครั้งหนึ่ง ทิ้งไว้ประมาณ ๒ ๕-๔๘ ชั่วโมง ระยะเวลาในการทดสอบนี้จะขึ้นอยู่กับผลิตภัณฑ์แต่ละประเภท เมื่อครบกำหนดเวลาให้เปิดดู แล้วบันทึกผลการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับผิวหนังบริเวณนั้น ๆ เช่น อาจมีอาการผื่น แดง หรือคัน การทดสอบจะใช้ผู้ทดสอบอย่างน้อยประมาณ ๑๐๐ คนหรือมากกว่านี้   ถ้าใช้ผู้ทดสอบมากข้อมูลก็จะยิ่งน่าเชื่อถือ   จากนั้นประมาณ   ๗-๑๐   วัน ควรทำการทดสอบซ้ำอีกครั้งในคนกลุ่มเดิม และในการทดสอบแต่ละครั้งควรทำการทดสอบด้วยวิธีเดียวกันนี้กับบริเวณอื่น ๆ ของร่างกายไปพร้อม ๆ กันด้วย         นอกจากนี้ยังมีการนำเครื่องมือบางชนิดเข้ามาช่วย เพราะการวัดด้วยสายตาอาจจะเกิดความผิดพลาดขึ้นได้ เครื่องมือเหล่านี้ได้แก่ เครื่องมือวัดการแดงของผิว Erythema เครื่องวัดการสูญเสียน้ำจากผิวหนังชั้นนอก เป็นต้น         ขณะที่ เดอะ บอดี้ช็อป นั้น ก็ได้คิดค้นวิธีการเฉพาะของบริษัทขึ้นมาเอง นอกจากความพยายามเลือกใช้ส่วนผสมที่มีประวัติความเป็นมาปลอดภัยแล้ว บอดี้ช็อปยังใช้เทคนิคการวิเคราะห์และเทคโนโลยีด้านจุลชีววิทยาสำหรับการทดสอบ         วัตถุดิบและส่วนผสม ก่อนที่จะนำมาผลิตเป็นสินค้า ในส่วนของการทดสอบเรื่องการระคายเคืองนัยน์ตาของมนุษย์นั้นบอดี้ช็อปนำวิธีเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อโปรตีนที่พัฒนาก้าวหน้า ชื่อ   “ อายเท็กช์ ” มาทดลองใช้ และวิธีสุดท้ายก็คือการทดลองกับมนุษย์ โดยมอบหมายให้โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยแห่งเวลล์เป็นผู้ควบคุมการทดลองใช้ผลิตภัณฑ์ตัวอย่างกับอาสาสมัครในปริมาณปรกติ โดยจะมีกลุ่มแพทย์และผู้เชี่ยวชาญด้านผิวหนังเป็นผู้ควบคุมการทดลองอย่างใกล้ชิดและเข้มงวด         เท่าที่ “ ซองคำถาม quot   ทราบมานั้น การทดสอบในสัตว์นั้นออกจะเป็นการทารุณสัตว์เอาการอยู่ อย่างวิธีการตรวจเช็กสารพิษนั้น วิธีที่ใช้กันมากที่สุดเรียกว่า เอลดี ๕๐ หมายถึง ปริมาณที่มีพิษถึงตาย โดยจะป้อนสารที่มีอยู่ในเครื่องสำอาง   เช่น ลิปสติก ให้แก่สัตว์ทดลองในปริมาณที่มากจนกระทั่งสัตว์ที่นำมาทดลองซึ่งมักเป็นหนู ตายลงครึ่งหนึ่งของจำนวนที่นำมาใช้ทั้งหมด ส่วนการทดสอบปฏิกิริยาระคายเคืองนัยน์ตานั้น   วิธีที่ใช้กันมากคือ quot เดรชอายเทสต์ ” the Draize Eye Test โดยหยดสารเคมีในผลิตภัณฑ์ที่ต้องการทดสอบ เช่น แชมพู   ซึ่งส่วนใหญ่มักจะใช้แบบที่ยังไม่เจือจาง   หยดลงในนัยน์ตาของกระต่าย และการทดสอบการระคายเคืองของผิวหนังนั้นก็ทำโดยการโกนขนของสัตว์ทดลอง อย่างหนูตะเภา กระต่าย แล้วนำแผ่นเทปกาวซึ่งทาสารเคมีที่ต้องการทดสอบ เช่น สารในครีมทาหน้า ไปปิดไว้ที่ผิวหนัง         รู้อย่างนี้แล้ว น้องเสือคงสบายใจขึ้นในการใช้เครื่องสำอางที่ไม่ทดสอบในสัตว์ “ ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม สำนักพิมพ์สารคดี ”