ข้าวโพดคั่ว - ถามตอบที่ Sanook! Guru

                  ข้าวโพดคั่วที่เรามักจะซื้อรับประทานเมื่อไปชมภาพยนตร์นั้น มีประวัติย้อนหลังไปอย่างน้อย ๕ ๐๐๐ ปีทีเดียว คนกลุ่มแรกที่ได้ลิ้มรสชาติข้าวโพดคั่ว คือ คนอินเดียนแดงในอเมริกา   ซึ่งได้จำแนกข้าวโพดออกเป็น ๓ ประเภท คือ ข้าวโพดหวานสำหรับรับประทานโดยทันทีข้าวโพดสำหรับเลี้ยงสัตว์ และข้าวโพดที่เรียกกันว่า   ข้าวโพดอินเดียน ซึ่งมีลักษณะพิเศษต่างจากข้าวโพดชนิดอื่น คือ มีปริมาณน้ำในเมล็ดข้าวโพดอย่างน้อยถึงร้อยละ ๑๔ ทำให้เมื่อนำข้าวโพดชนิดนี้ไปคั่วน้ำในเมล็ดข้าวโพดจะขยายตัวเป็นไอ ทำให้เมล็ดข้าวโพดแตกฟูเป็นสีขาว                   นอกจากจะเป็นอาหารพื้นเมืองของคนอินเดียนแดง และเป็นของแปลกใหม่สำหรับนักสำรวจชาวตะวันตกที่เดินทางมายังโลกใหม่แล้วชาวอินเดียนแดงยังนำข้าวโพดคั่วไปทำสร้อยคอหรือเครื่องรางในพิธีกรรมทางศาสนาอีกด้วย                   คนอินเดียนแดงได้คิดค้นวิธีทำข้าวโพดคั่วถึง ๓ วิธี คือ วิธีแรกนำข้าวโพดอินเดียนแดงทั้งฝักไปเสียบไม้   ปิ้งบนกองไฟ แล้วคอยเก็บรวบรวมเมล็ดข้าวโพดที่แตกกระเด็นออกมา วิธีที่ ๒ คือ แกะเมล็ดข้าวโพดออกจากฝักก่อนแล้วจึงโยนเข้าไปในกองไฟอ่อน ๆ ส่วนวิธีที่ ๓ นั้นค่อนข้างจะซับซ้อนกว่า ๒ วิธีแรก เริ่มต้นจากการคั่วทรายในหม้อให้ร้อนแล้วจึงใส่เมล็ดข้าวโพดลงไป ข้าวโพดที่แตกแล้วจะกระเด็นขึ้นมาบนผิวหน้าของทราย                   ในทศวรรษ ๑๘๘๐ วิธีการทำข้าวโพดคั่วง่ายดายขึ้น   ด้วยการประดิษฐ์อุปกรณ์คั่วข้าวโพดเพื่อใช้ตามบ้าน   แต่ปัญหาของการทำข้าวโพดคั่วที่ยังเหลืออยู่ในขณะนั้น คือ ข้าวโพดยังต้องขายทั้งฝัก และต้องซื้อในปริมาณมาก   ตัวอย่างเช่น ใบโฆษณาสินค้าของบริษัท เซียส์โรบัค ในปี ๑๘๙๗ โฆษณาขายข้าวโพดทั้งฝักเป็นถุง ๆ ละ ๒๕ ปอนด์   คิดเป็นราคา   ๑   ดอลล่าร์   ปัญหาที่ตามมาจากการต้องซื้อข้าวโพดทีละมาก ๆ   คือ ต้องเก็บข้าวโพดไว้นาน ๆ ทำให้ปริมาณน้ำในข้าวโพดลดลง   และข้าวโพดไม่ค่อยแตกเมื่อนำไปคั่ว                   อุปกรณ์ทำข้าวโพดคั่วที่ใช้ไฟฟ้าเริ่มประดิษฐ์ขึ้นในปี ๑๙๐๗ในขณะที่เครื่องใช้ไฟฟ้ายังเป็นของใหม่ มีขนาดใหญ่ และไม่ค่อยปลอดภัยนัก บริษัทผู้ผลิตอุปกรณ์ทำข้าวโพดคั่วถึงกับต้องโฆษณาว่าสินค้าของตนมีขนาดเล็กที่สุดในบรรดาเครื่องใช้ไฟฟ้าทั้งหลาย และมีความปลอดภัยสูงอีกด้วย                   อุปกรณ์ทำข้าวโพดคั่วด้วยไฟฟ้านี้   ทำให้การทำข้าวโพดคั่วง่ายดายขึ้นมาก   คนอเมริกันนิยมรับประทานข้าวโพดคั่วมากขึ้นอีก ระหว่างที่เศรษฐกิจตกต่ำในช่วงทศวรรษ ๑๙๓๐ เนื่องจากข้าวโพดเป็นอาหารที่มีราคาถูกมาก   การทำข้าวโพดคั่วได้กลายเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ เนื่องมาจากบทบาทของโรงภาพยนตร์ในปี ๑๙๔๗ โรงภาพยนตร์ในสหรัฐฯ ถึงร้อยละ ๘๕ ขายข้าวโพดคั่ว ทำให้ชาวนาทางตะวันตกของประเทศต้องใช้พื้นที่ถึง ๓ แสนเอเคอร์ในการปลูกข้าวโพดอินเดียน                   ความต้องการข้าวโพดคั่วของคนอเมริกันเพิ่มขึ้นอีกในช่วงทศวรรษ ๑๙๕๐ เมื่อโทรทัศน์กลายเป็นความบันเทิงประจำบ้าน   และข้าวโพดคั่วกลายเป็นอาหารว่างระหว่างรายการ   การหยั่งประชามติในช่วงกลางทศวรรษพบว่า ผู้ชมโทรทัศน์ชาวอเมริกันถึงสองในสามคน   รับประทานข้าวโพดคั่วถึง ๔ คืนต่อสัปดาห์                   ความนิยมรับประทานข้าวโพดคั่วทำให้เกษตรกรพยายามพัฒนาข้าวโพดพันธุ์ใหม่ให้มีเมล็ดด้านน้อยลงและพองฟูมากขึ้น   ความสำเร็จของการพัฒนาข้าวโพดพันธุ์ใหม่ทำให้ข้าวโพดคั่วยิ่งเป็นที่นิยมมากขึ้นอีก จนทุกวันนี้คนอเมริกันแต่ละคนบริโภคข้าวโพดโดยเฉลี่ยถึง ๒ ปอนต์   ต่อปี “ ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม สำนักพิมพ์สารคดี ”