เสฐียรโกเศศ อธิบายคำนีไว้ว่า                 แขกเป็นชื่อรวมใช้เรียกชนชาติต่าง ๆ ทางตะวันตกของประเทศไทยที่เป็นชาวอินเดีย   ปากีสถาน อัฟกานิสถาน เปอร์เซียและชาวอาหรับ ซึ่งส่วนใหญ่นับถือลัทธิอิสลาม จึงได้ชื่อรวมว่าเช่นนั้น เพื่อแยกชื่อให้ผิดกับชาวตะวันตกพวกใหญ่อีกพวกหนึ่งซึ่งรวมเรียกว่าฝรั่ง ชนชาติอื่น ๆ ที่อยู่ทางตะวันตกซึ่งไม่ใช่พวกฝรั่งหรือพวกแขกที่นับถือศาสนาอิสลาม ก็เรียกว่าแขกได้โดยอนุโลม เช่น แขกฮินดู แขกทิเบต ภายหลังชนชาติชวามลายูก็เรียกว่าแขกไปด้วย เพราะเหตุที่นับถือศาสนาอิสลามกันเป็นพื้น                 แขกเป็นคำไทยมีมาแต่เดิม หมายความว่า คนต่างบ้านต่างเมือง หรือเป็นคนมาแต่อื่น ไทยใหญ่เรียกประเทศจีนว่าเมืองแข่ ซึ่งเป็นคำมีเสียงกร่อนไปจากคำว่า แขก อย่างเดียวกับคำว่า แคะ ในภาษาจีนแต้จิ๋ว ซึ่งแปลว่า คนมาแต่อื่น ชาวไทยที่อยู่ในเขตแดนจีน พวกไทยใหญ่ก็เรียกว่า ไตแข่ คือ ไทยแขก “ ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม สำนักพิมพ์สารคดี ”