คอนแทคเลนส์ - ถามตอบที่ Sanook! Guru

        บุคคลแรกที่เสนอเรื่องคอนแทคเลนส์   คือ   บุคคลที่เป็นทั้งนักวาดภาพ   ประติมากร   สถาปนิก และวิศวกร   ที่ชื่อ   ลีโอนาร์โด   ดาวินชี   หนังสือเรื่อง   Code on the Eye ของเขาที่เขียนขึ้นในศตวรรษที่ ๑๖   พูดถึงการแก้ไขปัญหาสายตาสั้นโดยการใช้หลอดสั้น ๆ บรรจุน้ำและปิดปลายด้านหนึ่งด้วยเลนส์แผ่นเรียบ ปลายอีกด้านปล่อยไว้ให้แนบกับตา น้ำจะสัมผัสกับนัยน์ตาและช่วยหักเหแสง ทำหน้าที่เหมือนเลนส์โค้งนั่นเอง วิธีของดาวินชี เป็นหลักการที่ใช้กับคอนแทคเลนส์กันทุกวันนี้         นัยน์ตาของมนุษย์บอบบางมาก   วัตถุที่จะมาสัมผัสได้จะต้องมีความเรียบอย่างยิ่ง   ดังนั้นในช่วงหลายศตวรรษที่ยังใช้กระจกเป็นเลนส์จึงยังมีปัญหาความระคายเคืองอยู่มาก   เพราะถึงแม้จะฝนกระจกให้เรียบที่สุดก็ยังมีความหยาบอยู่         ในทศวรรษที่ ๒๒๒๓-๒๒๓๓ ผู้เชี่ยวชาญด้านจักษุแก้ไขปัญหาดังกล่าวโดยใส่วุ้นเคลือบตาไว้ก่อน   แล้วจึงใส่เลนส์ที่มีขนาดพอดีกับตา   วิธีนี้ไม่ได้ผลเนื่องจากเลนส์จะหลุดออกจากตาอยู่เสมอ         คอนแทคเลนส์ที่ใช้การได้ดีพัฒนาขึ้นในปี ๒๔๒๐ โดยด็อกเตอร์ เอ อี ฟิค ชาวสวิส   เป็นคอนแทคเลนส์ชนิดแข็ง hard lens ซึ่งแน่นอนว่ามีความหนา และไม่สบายตา กระจกที่ใช้ทำคอนแทคเลนส์มีทั้งชนิดที่เป่าขึ้นและแบบหลอมให้มีความโค้งตามต้องการและมีผิวเรียบ   แล้วจึงตัดให้มีขนาดพอดีกับตา   คอนแทคเลนส์สมัยนั้นไม่ได้ใส่ไว้แค่บริเวณตาดำ แต่จะคลุมทั้งลูกนัยน์ตา เลนส์ของเขาช่วยให้เห็นภาพได้ชัดสมบูรณ์แบบ   และผู้สวมใส่ต้องฝึกความอดทนแต่สถานเดียว         กระจกยังคงเป็นวัตถุดิบหลักที่ใช้ทำคอนแทคเลนส์ชนิดแข็งอยู่จนถึงปี ๒๔๗๙   ในปีนั้นบริษัทไอ จี ฟาร์เบน ของเยอรมนีได้ผลิตเพลกซิกลาส ซึ่งเป็นเลนส์พลาสติกแบบแข็งออกมา   และได้กลายเป็นวัตถุดิบใหม่ที่ได้รับการยอมรับในหมู่ผู้ผลิต จนช่วงกลางทศวรรษที่๒๔๘๓-๒๔๙๓ ผู้เชี่ยวชาญด้านจักษุชาวอเมริกันผลิตเลนส์ขนาดเล็กพอดีกับตาดำอย่างทุกวันนี้ จากนั้นจึงได้มีการออกแบบเลนส์แบบต่าง ๆ เรื่อยมา         การผลิตคอนแทคเลนส์ทุกวันนี้ยังยึดหลักการที่ว่า   คอนแทคเลนส์ที่ดีจะต้องอุ้มน้ำได้มาก   โดยเฉพาะเลนส์ที่อุ้มน้ำได้ถึงร้อยละ   ๘๐ด้วยเชื่อว่าน้ำจะช่วยให้ไม่เคืองตาและเพิ่มออกซิเจนให้เยื่อตา ทั้งที่ความจริงแล้วเลนส์ที่มีน้ำน้อยจะให้ภาพที่ชัดและถูกต้องกว่า   “ ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม สำนักพิมพ์สารคดี ”