เกาซันหลิวสุ่ย - Sanook! พีเดีย

     ศิลปินพิณสมัยชุนชิว(770-221 ก่อนคริสตศักราช) นามว่า ป๋อหยา มีฝีมือดีดพิณเป็นหนึ่งในแผ่นดิน เมื่อใจป๋อหยาปรารถนาถึงสิ่งใด ก็สามารถถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้อย่างหมดจด ครั้งหนึ่งเขาได้เดินทางไปเข้าญานในป่า คืนวันไหว้พระจันทร์ได้แวะพักเรือใต้โตรกผาแห่งหนึ่ง ประจวบเหมาะกับฝนซาฟ้าเปิด แสงจันทร์สุกสกาว ชวนให้ป๋อหยาครึ้มอกครึ้มใจใคร่บรรเลงพิณ ขณะนั้นเอง ชายตัดฟืนจงจื่อชี ซึ่งหลบฝนอยู่ใต้ชะโงกผาแห่งเดียวกันนั้น ก็ได้สดับเสียงพิณของป๋อหยาอยู่เคลิบเคลิ้ม ป๋อหยา ถามขึ้นว่า ‘ขณะเราดีดพิณอยู่นี้ สหายจะสามารถล่วงรู้ถึงความในใจของเราหรือไม่’ จงจื่อชี ตอบรับว่าได้
       
      ครั้นแล้ว ป๋อหยาก็ตั้งจิตคิดคำนึงไปถึงเขาสูงที่ไท่ซัน ขณะที่ปลายนิ้วก็วาดลวดลายลงบนพิณคู่ใจ เนรมิตท่วงทำนองความงามอันน่าอัศจรรย์ของขุนเขามเหาฬาร จงจื่อชี ฟังแล้วถึงกับกล่าวชื่นชมขึ้นว่า ‘เสียงพิณสะท้านอื้ออึง ราวกับภูผาโอฬารน่ายำเกรงแห่งไท่ซัน’ ป๋อหยาไม่ตอบว่ากระไร ยังคงแน่วแน่อยู่กับสายพิณ คราวนี้ ภาพน้ำตกผุดขึ้นในห้วงคำนึงของป๋อหยา พิณคู่ใจก็ครวญคร่ำสำเนียงเป็นท่วงทำนองน้ำไหล จงจื่อชี ชมขึ้นอีกว่า ‘เสียงพิณพลิ้วไหว สลับซัดซ่า ดั่งสายน้ำไหล จิตท่านคิดกระหวัดอยู่ใต้สายน้ำตก’ เมื่อบรรเลงจบ ป๋อหยาถึงกับตะลึงในการเข้าถึงเสียงพิณของชายตัดฟืนผู้นี้ ทั้งสองจึงนับถือกันเป็นเพื่อนรู้ใจ(知音)นับแต่นั้น  ภายหลังเมื่อจงจื่อชีตายจากไป ป๋อหยาก็ขาดเพื่อนรู้ใจ และไม่เล่นพิณอีกเลย

ด้านความสำคัญทางประวัติศาสตร์

     ไท่ซัน เป็นหนึ่งในห้าของเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งลัทธิเต๋า (เหิงซัน(เหนือ) และหัวซันในมณฑลซันซี เหิงซัน(ใต้) ในมณฑลหูหนัน และซงซันในมณฑลเหอหนัน) ซึ่งใช้เป็นสถานที่ประกอบพิธีบวงสรวง คารวะฟ้า ดิน และขุนเขา ของจักรพรรดิในประวัติศาสตร์จีน นับตั้งแต่สมัยฉิน (221-202 ก่อนคริสตศักราช) ลงมาจนถึงฮั่นและหมิงรวม 72 รัชสมัย และยังเป็นแหล่งอารยธรรมอันเรืองรอง ด้านความเชื่อและศาสนาในแผ่นดินจีน และเป็นที่แสวงบุญของนักพรตเต๋า ซึ่งเริ่มเข้ามาวางรากฐานในบริเวณเขาไท่ซันตั้งแต่สมัยจั้นกั๋ว โดยนักพรตผู้แสวงหาความสันโดษจะหลบมานั่งบำเพ็ญพรตตามถ้ำที่เขาไท่ซัน
       
     นอกจากนี้ พุทธศาสนายังได้แผ่ขยายเข้ามาสู่ดินแดนถิ่นนี้ ตั้งแต่กลางคริสต์ศตวรรษที่ 4 โดยในปี ค.ศ.351 ภิกษุผู้ใหญ่หลางกง เริ่มเข้ามาสร้างวัดหลางกงและวัดหลิงเหยียน ต่อมาเมื่อเข้าสู่สมัยราชวงศ์วุ่ยจิ้นเหนือใต้ มีการสร้างวัดขนาดใหญ่ เช่น วัดหุบเขาอี้ว์หวง วัดจิ้นเจ้า เป็นต้น นอกจากนี้ ยังปรากฏศิลาสลักพระไตรปิฎก ที่พวกแคว้นฉีทางเหนือทำขึ้น เรียก คัมภีร์จินกัง เป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ชิ้นสำคัญ
       
     ภายหลังผ่านพ้นสมัยฉินและฮั่นไปแล้ว ศาสนาเฟื่องฟู วัดวาอารามก็มั่งคั่ง ที่เขาไท่ซันมีวัดเก่าแก่ที่ยังคงรักษาสภาพมาจนถึงปัจจุบันมากมาย เช่น วิหารหลงเฉวียน วัดปี้เสียที่โด่งดัง และสระเจ้าแม่หวังหมู่(วัดฉวินหวัง) ซึ่งสร้างขึ้นก่อน ค.ศ.220 เป็นวัดที่เก่าแก่ที่สุด

สภาพทางภูมิศาสตร์

     เทือกเขาไท่ซัน ทอดตัวยาวอยู่ท่ามกลางพื้นที่ราบสลับเนินเขาเตี้ยๆในมณฑลซันตง ถิ่นกำเนิดของท่านขงจื๊อ ปรัชญาเมธีkของจีน ยอดเขาหลัก อี้ว์หวง หรือจักรพรรดิหยก มีความสูงเหนือระดับน้ำทะเล 1,545 เมตร ไท่ซันไม่นับว่าเป็นเทือกเขาที่มีความสูงมากนัก แต่ด้วยภูมิประเทศโดยรอบส่งให้เทือกเขาแห่งนี้โดดเด่นขึ้นเป็นแนวยาวทางตอนกลาง ราวกับกระดูกสันหลังของมณฑล
       เขาไท่ซันมีพื้นที่ป่าปกคลุมถึง 80 % เป็นแหล่งทรัพยากรที่สมบูรณ์ และทรงคุณค่าทางชีววิทยา เนื่องจากอุดมด้วยพันธุ์พืชหายาก และพืชสมุนไพรกว่า 144 ตระกูล และด้วยร่องรอยการเคลื่อนตัวของเปลือกโลกที่ปรากฏ รวมถึงซากฟอสซิลที่ขุดพบบนเทือกเขาแห่งนี้ ยังมีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า 2,000 ล้านปี จึงเป็นแหล่งศึกษาทางธรณีวิทยาที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง