14 พฤษภาคม พ.ศ.2491 : ประเทศอิสราเอลประกาศอิสรภาพจากอังกฤษ
14 พฤษภาคม พ.ศ. 2491 ประเทศอิสราเอล (State of Israel) ประกาศอิสรภาพจากเครือจักรภพอังกฤษ โดยชาวยิวจากทั่วโลกได้สถาปนาประเทศใหม่สำหรับชาวยิวขึ้นในดินแดนปาเลสไตน์ เพื่อรวบรวมชาวยิวที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วโลกมาอยู่รวมกันในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเขาเชื่อว่าพระเจ้าประทานให้ ตามประวัติศาสตร์นั้น ก่อนการประสูตรของพระเยซู ชาวยิว ซึ่งสมัยนั้นเรียกว่า ชาวฮิบรู (Hebrew) เป็นชนผิวขาวเผ่าเซมิติก (Semitic) ใช้ชีวิตร่อนเร่เลี้ยงสัตว์ปลูกพืชอยู่ในดินแดนอาระเบีย (Arabia) เมื่อเกิดความแห้งแล้งจึงได้อพยพกระจัดกระจายสู่ดินแดน ปาเลสไตน์ (Palestine) และประเทศอียิปต์ ต่อมาถึงยุคของ โมเสส (Moses) ได้เห็นว่าชาวฮิบบรูถูกกดขี่และใช้แรงงานอย่างทารุณในการก่อสร้างปิรามิดจึงนำชาวฮิบบรูอพยพมาสู่ดินแดนปาเลสสไตน์ ซึ่งชาวฮิบรูเชื่อว่าเป็นดินแดนแห่งพันธสัญญา ที่พระเจ้าทรงประทานให้ ต่อมา กษัตริย์เดวิด (King David) ได้ทำสงครามจนสถาปนาอาณาจักรฮิบรูได้เป็นครั้งแรกเมื่อกว่า 1,000 ปี ก่อนคริสตกาล จากนั้น กษัตริย์โซโลมอน (King Solomon) บุตรของกษัตริย์เดวิดได้ปกครองอาณาจักรฮิบรูจนรุ่งเรืองมาก แต่หลังจากสิ้นพระองค์ อาณาจักร์นี้ก็แตกในช่วงประมาณ 500 ปีก่อนคริสตกาล ชาวเปอร์เซีย กรีก โรมัน อาหรับ ตุรกี และชาวยุโรปก็ทยอยเข้ามาปกครองดินแดนแห่งนี้ ขณะเดียวกันชาวยิวที่กระจัดกระจายอยู่ในภูมิภาคต่าง ๆ ของโลกก็ได้ รวมตัวภายใต้ขบวนการ ไซออนนิสม์ (Zionism) พยายามเรียกร้องดินแดนปาเลสไตน์คืนได้สำเร็จในที่สุด จากนั้นได้มีการจัดตั้งรัฐบาลเฉพาะกาลขึ้นบริหารประเทศ โดยมี เดวิด เบน-กูเรียน (David Ben-Gurion) เป็นประธานาธิบดีคนแรก สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตได้ให้การรับรองรัฐบาลชุดนี้ในทันที เช่นเดียวกับอีกหลายประเทศ พร้อม ๆ กับที่สันนิบาตอาหรับก็ได้ประกาศสงครามกับประเทศเกิดใหม่แห่งนี้อย่างไม่รอช้า การก่อตั้งประเทศอิสราเอลได้ก่อให้เกิดความขัดแย้งและกลายเป็น สงครามอาหรับ-อิสราเอล อยู่หลายครั้ง ปัจจุบันอิสราเอลปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตย แบบรัฐสภา ถือเป็นรัฐยิว มีประชากรประมาณ 7.1 ล้านคน ส่วนใหญ่เป็นชาวยิว และมีชนกลุ่มน้อยเป็นชาวอาหรับทั้งที่นับถือศาสนาอิสลามและคริสตศาสนา มีพื้นที่ทั้งหมด 22,145 ตารางกิโลเมตร เมืองหลวงคือกรุงเยรูซาเล็ม
