“รอยฤดี เคนนี่” ชื่อนี้อาจไม่ฮอตฮิตเท่ากับ “เป้ย-ปานวาด” หรือ “บี-น้ำทิพย์” แต่ใครจะรู้ล่ะว่า ในอีกภาคหนึ่ง ผู้หญิงนามสกุลฝรั่งแต่ชื่อไทยคนนี้นี่เองที่เป็นเจ้าของนามปากกาว่า แอร์กี่ และงานเขียน “เรื่องจริงผ่านคอมฯ โดย แอร์กี่ ” ซึ่งโด่งดังเป็นพลุแตกในเว็บพันธุ์ทิพย์ จนสำนักพิมพ์ต่างๆ พากันหลั่งไหลมารุมจีบเพื่อขอซื้อต้นฉบับ ไปจัดพิมพ์เป็นรูปเล่ม โดยสนนราคาต้นฉบับเริ่มต้นที่เลข 6 หลัก ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากมากสำหรับนักเขียนหน้าใหม่ที่จะได้รับเกียรติเช่นนี้ และงานเขียนของเธอก็ได้ถูกนำไปสร้างเป็นละครเรื่อง สงครามนางฟ้า
ชื่อจริง นางรอยฤดี เคนนี่ (เป็นลูกครึ่ง)
เกิดที่ กรุงเทพมหานคร ราศีตุลย์ ธาตุน้ำ
คุณพ่อ เป็นแพทย์ คุณแม่ เป็นพยาบาล
เรียนหนังสือที่ โรงเรียนราชินีบน เตรียมุดมศึกษา พญาไท
และจบปริญญาจากคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เคยทำงานเป็นแอร์โฮสเตส อยู่ที่สายการบินแห่งหนึ่งหลายปี
เปลือยความลับของ แอร์กี่ กับเรื่องคาวโลกีย์กลางอากาศ
เปลือย...‘ความลับ’ ของ ‘แอร์กี่’ กับเรื่องคาวโลกีย์กลางอากาศ
โดย ผู้จัดการรายสัปดาห์
คำต่อคำกับเจ้าของงานเขียนเลื่องชื่อ “สงครามนางฟ้า” เผย...สัมพันธ์ทางสายเลือดนักเขียนดัง “ป.อินทรปาลิต” อ่านเรื่องจริงของ “สังคมนางฟ้า” จากอดีตนางฟ้า 15 ปี
Before Flying : แอร์กี่, Who are you?
นอกเหนือจาก “บอย-ถกลเกียรติ วีรวรรณ” ที่ตกเป็นข่าว Talk of the Town เมื่อช่วงต้นปีที่ผ่านมา ชื่อของคนคนหนึ่งซึ่งถูกพูดถึงเคียงคู่ไปกับบอสใหญ่แห่งค่ายเอ็กแซ็กท์ก็คือ บุคคลลึกลับผู้ใช้นามแฝงว่า “แอร์กี่” เจ้าของงานเขียน “สงครามนางฟ้า” ที่ถูกนำไปทำเป็นละคร ก่อนพนักงานของการบินไทย จะยื่นเรื่องร้องเรียนโทษฐานที่ทำให้ภาพลักษณ์เสื่อมเสีย
นับแต่นั้นมา สายตาทุกคู่ต่างก็สนใจใคร่รู้ว่า “แอร์กี่” เป็นใคร? มาจากไหน? และอีกหลากหลายคำถามเกี่ยวกับตัวตนของคนคนนี้ ขณะที่เจ้าตัวเองก็เก็บตัวเงียบ ปล่อยให้ “แอร์กี่” ยังคงเป็นความลับ
อย่างไรก็ดี “เรื่องราว” ของนักเขียนคนนี้จะไม่เป็น “เรื่องลับ” อีกต่อไป เพราะหลังจากปล่อยให้ตัวเองถูกสังคมพูดถึงอยู่ฝ่ายเดียวมาพักใหญ่ “แอร์กี่” ได้ตัดสินใจ “พูดถึงตัวเอง” และเปิดเผยหน้าตาเป็นครั้งแรก กับ นสพ.ผู้จัดการรายสัปดาห์ ด้วยเหตุผลว่า “บางที เราก็ต้องพูดอะไรออกไปบ้างเพื่อสร้างความเข้าใจที่ถูกต้อง”
สลัดทิ้งทุกความสงสัย เพราะตอนนี้ สตรีไทยวัยกลางคนท่าทางอ่อนโยน และอ่อนหวานเจ้าของนามปากกา “แอร์กี่” มานั่งสนทนากับท่านตรงนี้แล้ว...
Flight 1 : นักเขียนราคาแพง
“รอยฤดี เคนนี่” ชื่อนี้อาจไม่ฮอตฮิตเท่ากับ “เป้ย-ปานวาด” หรือ “บี-น้ำทิพย์” แต่ใครจะรู้ล่ะว่า ในอีกภาคหนึ่ง ผู้หญิงนามสกุลฝรั่งแต่ชื่อไทยคนนี้นี่เองที่เป็นเจ้าของงานเขียน “เรื่องจริงผ่านคอมฯ” ซึ่งโด่งดังเป็นพลุแตกในเว็บพันธุ์ทิพย์ จนสำนักพิมพ์ต่างๆ พากันหลั่งไหลมารุมจีบเพื่อขอซื้อต้นฉบับ ไปจัดพิมพ์เป็นรูปเล่ม โดยสนนราคาต้นฉบับเริ่มต้นที่เลข 6 หลัก ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากมากสำหรับนักเขียนหน้าใหม่ที่จะได้รับเกียรติเช่นนี้
“แอร์กี่” ใช้ชีวิตอยู่บนน่านฟ้าและเมฆหมอกนาน 15 ปี ในฐานะแอร์โฮสเตสก่อนจะพาตัวเองลงจอดบนพื้นดินอย่างถาวร เพื่อทำงานที่ใฝ่ฝันนั่นก็คืองานเขียน โดยตัวหนังสือตัวแรกของเธอ เริ่มแนะนำตัวเองสู่สายตานักอ่านผ่านบล็อกในเว็บพันธุ์ทิพย์ ซึ่งสร้างสถิติการคลิกทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับกระแสตอบรับที่มีทั้งเสียงชื่นชมและโห่ไล่
“ไม่ได้รู้สึกว่างานเขียนของตัวเองยิ่งใหญ่เลิศเลออะไรเลยนะคะ” นักเขียนหญิงวัยกลางคนเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนสไตล์สาวแอร์ฯ
“มันยังเป็นเพียงแค่ก้าวเล็กๆ ก้าวแรกบนเส้นทางนักเขียนของเราเท่านั้นเอง อย่างบางครั้ง เรากลับไปอ่านงานของตัวเอง ก็พบจุดบกพร่องมากมาย มันยังไม่ใช่งานที่ดีที่สุดหรอก แต่เราก็ภูมิใจนะที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวออกมาอย่างที่ใจเราต้องการจริงๆ”
แต่สิ่งที่น่าทึ่งมากที่สุดก็คือว่า นับตั้งแต่เธอเริ่มโพสต์ตัวหนังสือบนสเปซของเว็บไซต์นั้น นอกจากแฟนๆ จะเฝ้าติดตามอ่านกันอย่างคับคั่งแล้ว งานเขียนนี้ยังไปโดนตานักทำละครหลายๆ ช่องที่ต่างย่องเข้ามาจับจอง ขอซื้อต้นฉบับไปตั้งแต่ยังเขียนไม่จบ ซึ่งน่าสงสัยเป็นยิ่งนักว่าอดีตนางฟ้าคนนี้มีคาถาวิเศษอะไรนักหนา ถึงทำให้ใครต่อใครหลงใหลได้ขนาดนั้น
“เราว่านักเขียนทุกคนถ้าเขียนสิ่งที่ตัวเองรู้ดีที่สุด งานก็น่าจะออกมาดีนะ” คือเคล็ดลับสั้นๆ ที่แอร์กี่ใช้เป็นไฟนำทางในการเขียนตลอดมา...
Flight 2 : ลูกไม้ใกล้ต้น ป.อินทรปาลิต
เชื่อแน่ว่า ถ้าใครได้รู้ความจริงบางประการเกี่ยวกับชีวิตของแอร์กี่ คงพากันเลิกแปลกใจและไร้คำถามเรื่องความสามารถในการเขียนหนังสือของเธอ เพราะผู้หญิงคนนี้คือทายาทรุ่นหลานของนักเขียนใหญ่ผู้ล่วงลับนาม “ป.อินทรปาลิต” ผู้สร้างตัวละคร “พล นิกร กิมหงวน” ให้เป็นอมตะมาจนทุกวันนี้
“ถามว่าเราได้รับเชื้ออะไรมาบ้างจากคุณตา อย่างแรกเลย น่าจะเป็นอารมณ์ขันและความจริงใจกับคนอ่าน แต่เราก็ฉีกเพื่อให้เป็นสไตล์ของเราเองนะ เพราะเราก็ไม่อยากเป็นคุณตาคนที่ 2 แต่อยากเป็นตัวของเราเองมากกว่า
“เราอยากเป็นนักเขียนที่ดี และเขียนในสิ่งที่มันให้บทเรียนชีวิต รับผิดชอบต่อสังคม มีเรื่องจริงแอบอิงอยู่ในเรื่องราวที่เราเขียน และทุกชิ้นที่เขียนมาก็จะมีความจริงอยู่ประมาณ 80%
“ตามจริง เรื่องที่เราเขียนก็ไม่ได้มีการตบตีกันในเครื่องแบบนะ ยิ่งกว่านั้นยังพยายามสร้างแรงบันดาลใจให้คนอยากเป็นแอร์ฯ แต่คนที่วิจารณ์เราในแง่ลบ ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกที่ไม่ได้อ่านหนังสือของเราทั้งนั้น”
Flight 3 : คาวโลกีย์ในอากาศ
จากที่ฟังมาทั้งหมด ดูเหมือนว่าตัวหนังสือของแอร์กี่ไม่น่าจะแปดเปื้อน เรื่องฉาวคาวโลกีย์ของเหล่านางฟ้าเลยสักนิด แต่ทำไม อะไรๆ จึงบานปลายไปเป็นเรื่องผู้หญิงตบตีแย่งสามีกันแบบนี้
“มันก็คงมีบ้างเป็นธรรมดานะคะที่สจ๊วตกับแอร์ฯจะไปรักกันบ้าง แต่ประเภทที่ตบตีแย่งแฟนกันในเครื่องแบบนั้นไม่มีแน่นอน
“จริงๆ แล้ว เราก็อยากจะบอกนะว่า ผู้คนในสังคมบนเครื่องบินก็เหมือนสังคมทั่วไป ที่ต้องแยกแยะเป็นรายบุคคล ส่วนที่สำคัญมันอาจจะเป็นเพราะว่า ที่นี่มันมีผู้หญิงสวยๆ เยอะ ผู้ชายหน้าตาดีเยอะเหมือนสังคมบันเทิง มันก็เลยมีเรื่องราวทำนองรักๆ ใคร่ๆ ค่อนข้างมาก
“แต่ถ้าพูดว่าแอร์ฯมั่วนี่ไม่ใช่เลยนะ แอร์ฯก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไป ที่มีแฟนทีละคน และที่สำคัญ ไม่มีใครอยากเอาเกียรติศักดิ์ศรี ไปแลกกับเรื่องเน่าๆ เช่นนั้นแน่นอน”
ที่มา
www.airkyfc.com
https://www.osknetwork.com/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=5678
https://www.suan84.com/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&p=1934#1934
ความเป็นมาของ แอร์กี่
เริ่มเขียนเรื่อง "ชีวิตรันทด เรื่องจริงผ่านคอมพ์" เพราะความที่ชอบอ่านชอบเขียน เคยมีอาจารย์ท่านหนึ่งที่ผู้เขียนรักมาก บอกเอาไว้ว่า "คนที่รักการเขียน น่าจะมีงานเขียนออกมาเป็นหนังสือของตนเองสักเล่มหนึ่ง"
ก่อนเขียนเรื่องนี้ ผู้เขียนซึ่งเขียนบันทึกไว้หลายสิบเล่ม ได้เอาบันทึกมาย้อนอ่าน อืมม...สนุกนะ ลองเขียนให้คนอื่นอ่านบ้างน่าจะดี เผื่อฟลุคได้มีหนังสือเป็นของตัวเองสักเล่ม ลองดูว่าคนอื่นอ่านแล้วจะชอบงานเขียนของเราหรือเปล่า
นี่คือที่มาของการเขียน "ชีวิตรันทด เรื่องจริงผ่านคอมพ์" ลงในอินเตอร์เน็ต โดยใช้พื้นที่ของเว็ปพันทิป (www.pantip.com) มีหลายๆท่านชอบงานเขียนชิ้นนี้ และบอกต่อๆกันไป จนกลายมาเป็นหนังสือ
ปัจจุบัน ผู้เขียนมีความสุขดีกับครอบครัว และยังคงเขียนหนังสือต่อไป เพราะค้นพบ(ตอนแก่) ว่าการเขียนคือสิ่งที่เรารักจริงๆ
