DVD เป็นสื่อในการจัดเก็บข้อมูลชนิดใหม่ที่สามารถเก็บข้อมูลได้ถึง 4.7-17 กิกะไบต์ (Gigabyte) ซึ่งข้อมูลที่เก็บจะเป็นได้ทั้งภาพ เสียง และข้อความ โดยมีขนาดเท่ากับแผ่นซีดี ดีวีดีที่ใช้สำหรับเก็บข้อมูลบนเครื่องคอมพิวเตอร์จะเรียกว่า DVD-ROM ส่วนที่ใช้ในการดูหนังฟังเพลงก็จะเรียกว่า DVD หรือ DVD-Video ก็ได้ ดีวีดีจะให้คุณภาพทั้งภาพและเสียงที่ดีกว่าซีดี ดีวีดีมีความจุในการเก็บข้อมูลได้มากกว่าซีดีรอมถึง 7 เท่า (เปรมนาถ ดูเบ, 2541)
ความเป็นมาของดีวีดี
ดีวีดีแจ้งเกิดเมื่อปี 1995 หลังจากซีดี 13 ปี โดยเกิดกลุ่มพันธมิตรใหม่ได้ก่อตั้งขึ้นเป็นสมาคม ดีวีดี (DVD Consortium) อันประกอบไปด้วยบริษัทฟิลิปส์ โวนี่ พร้อมด้วยอีก 7 บริษัทได้แก่ ฮิตาชิ แมทซูชิต้า(พานาโซนิค) ไพโอเนียร์ มิตซูบิชิ เจวีซี ธอมสัน โตชิบ้า และบริษัทไทม์ วอร์นเนอร์ โดยดีวีดีในระยะแรกใช้ชื่อเต็มว่า “Digital Video Disc” ต่อมาเมื่อวันที่ 29 มีนาคม ปี 1996 สมาคมผู้ผลิตภาพยนตร์สหรัฐอเมริกาและสมาคมผู้ผลิตสินค้าเครื่องใช้ไฟฟ้าได้ประกาศว่าจะหาทางป้องกันในเรื่องของการคัดลอกทำสำเนาขึ้นมา และหวังว่าข้อเสนอของสมาคมจะรวมอยู่ในข้อกำหนดการบันทึกในระบบดิจิทัลปี 1996 ที่จะนำเข้าสู่สภาคองเกรสข้อเสนอเหล่านี้ได้แก่ การอนุญาตให้ผู้บริโภคบันทึกเทปจากวิดีโอจากการแพร่สัญญาณหรือเคเบิลทีวีได้ อนุญาตให้โปรแกรมในระบบดิจิทัลที่เสนอแก่สมาชิกมีการป้องกันการทำสำเนาไว้ได้ อนุญาตให้เจ้าของลิขสิทธิ์ป้องกันการทำสำเนาจากภาพยนตร์ที่จ่ายเมื่อรับชม (payer-view) ภาพยนตร์ตามคำขอ (Video-on-demand) และวัสดุที่บันทึกล่วงหน้าจากโรงงานต่อมาเมื่อพฤศจิกายนปี 1996 แมทซูชิต้า ได้ประกาศถึงพัฒนาการของระบบการเชื่อมโยงอินเทอร์เน็ทกับดีวีดีระบบแรกเพื่อการเล่นภาพวิดีทัศน์จากหน้าเว็บในอินเทอร์เน็ทผ่านหน่วยนับ ดีวีดีรอม และถึงแม้จะมีการประกาศจากบริษัทต่างๆว่าจะนำ DVD-Video ออกวางสู่ตลาดเดือนพฤศจิกายนละธันวาคม 1996 แต่ก็ยังไม่มีการออกขายจริงจนถึงสิ้นปี ในเดือนกุมภาพันธ์ 1997 ทางไพโอเนียร์ และพานาโซนิค ได้นำเครื่องเล่นดีวีดีออกวางจำหน่าย ต่อมาด้วยประสิทธิภาพในการบันทึกข้อมูลโตชิบ้าจึงเสนอชื่อเต็มของดีวีดีใหม่ว่า “Digital Versattile Disc” หรือ “แผ่นวิดีทัศน์เอนกประสงค์” (เชาวฤทธิ์ พิบุตร, 2546)
ประเภทของแผ่นดีวีดี
ดีวีดีมีให้เลือกใช้งานหลายความจุ ซึ่งแต่ละแบบมีเทคนิคในการเก็บข้อมูลที่ไม่เหมือนกัน ปัจจุบันแบ่งเป็น 4 รูปแบบตามความจุดังนี้
1. Single-Side, Single Layer หรือ DVD5
เป็นแผ่นที่ทำการจัดเก็บภาพได้เพียงชั้นเดียวและหน้าเดียว โดยสามารถบันทึกข้อมูลได้ 4.7 กิกะไบต์ DVD5 จะแบ่งใช้วัสดุ 2 แผ่น ประกบกัน จะใช้งานเพียงแค่ส่วนล่างเพียงแค่แผ่นเดียวในการบันทึกข้อมูล และบันทึกลงไปเพียงแค่ชั้นเดียว แผ่นรูปแบบนี้ใช้งานแพร่หลายมากที่สุด
2. Single-Side, Dual Layer : หรือ DVD9
จะคล้ายกับ DVD5 คือมีการบันทึกข้อมูลงในหน้าเดียว แต่จะบันทึกข้อมูลไว้ 2 ชั้นกระบวนการผลิตจะเป็นวัสดุแผ่นเดียว บันทึกข้อมูลได้ประมาณ 8.5 กิโลไบต์ จึงเรียกว่า DVD9 โดยทั่วไป DVD9 จะใช้บันทึกข้อมูลที่ต้องการรายละเอียดมากๆ เช่น ภาพยนตร์ที่ต้องการคุณภาพของภาพสูงๆ เรื่องยาวๆ ซึ่งจะบรรจุข้อมูลเสียงไว้อีกชั้นหนึ่ง
3. Double-Sided, Single Layer : หรือ DVD10
สามารถบันทึกข้อมูลลงไปในแผ่นได้ทั้งสองหน้า และในแต่ละหน้าก็จะสามารถบันทึกข้อมูลได้เพียง 1 ชั้น แผ่นแบบนี้สามารถบันทึกข้อมูลได้เป็น 2 เท่าของ DVD5 คือสามารถบันทึกข้อมลได้ 9.4 กิกะไบต์
4. Double-Sided, Dual Layer : หรือ DVD18
สามารถบันทึกข้อมูลลงไปในแผ่นได้ทั้งสองด้าน และแต่ละด้านสามารถบันทึกได้มากถึงสองชั้น ซึ่งแผ่นชนิดนี้สามารถบรรจุข้อมูลได้ถึง 17 กิกะไบต์ จึงเป็นรุ่นที่จุได้สูงสุดการนำไปใช้งานมักเป็นเพื่อการบันทึกข้อมูลขนาดใหญ่มาก เช่น ภาพยนตร์ความยาวมากๆ
เปรียบเทียบดีวีดีทั้ง 4 ประเภท Format ความจุ เวลาโดยประมาณที่บันทึกได้
Single-Side, Single Layer หรือ DVD5 4.7 GB 2 ชั่วโมง
Single-Side, Dual Layer : หรือ DVD9 8.5 GB 4 ชั่วโมง
Double-Sided, Single Layer : หรือ DVD10 9.4 GB 4.5 ชั่วโมง
Double-Sided, Dual Layer : หรือ DVD18 17 GB มากกว่า 8 ชั่วโมง
การแบ่งโซน ดีวีดี
เดิมดีวีดีถูกสร้างมาเพื่อใช้บันทึกภาพยนตร์ซึ่งมีโอกาสถูกละเมิดลิขสิทธิ์ได้สูงมาก ด้วยเหตุนี้ผู้ผลิตภาพยนตร์จากค่ายต่างๆจึงได้กำหนดโซนให้กับดีวีดีเพื่อป้องกันไม่ให้มีการก๊อปปี้ข้ามโซน แต่ละโซนจะมีสิทธิดูได้เฉพาะดีวีดีในโซนของตัวเองเท่านั้น หรือจะซื้อเครื่องเล่นดีวีดีจากโซนอื่นมาใช้กับแผ่นในโซนตัวเองก็ไม่ได้เช่นกัน โดยการแบ่งโซนมีการแบ่งดังนี้
โซนที่ 1 อเมริกาเหนือ แคนาดา
โซนที่ 2 ญี่ปุ่นและยุโรป
โซนที่ 3 เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
โซนที่ 4 ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ อเมริกาใต้
โซนที่ 5 อินเดีย โซเวียต รัสเซีย แอฟริกา
โซนที่ 6 ประเทศจีน
นอกจากการมีแผ่นที่จำกัดโซนแล้วมีแผ่นที่สามารถเล่นได้กับทุกโซนก็คือ แผ่น All Zone ที่สามารถใช้งานได้กับเครื่องเล่น/ไดร์ฟได้โดยไม่ขึ้นกับโซนใดโซนหนึ่งซึ่งมักจะเป็นแผ่นที่ไม่เกี่ยวกับภาพยนตร์ นอกจากจะมีแผ่น All Zone แล้วตัวเครื่องเล่นดีวีดีก็มีเครื่อง DVD All Zone ด้วยเช่นกันเพื่อให้สามารถเล่นแผ่นดีวีดีของทุกโซนได้
คุณสมบัติพิเศษของดีวีดี
1. คุณภาพของภาพและเสียง ระบบภาพของดีวีดีถูกบันทึกโดยใช้การบีบอัดภาพแบบ MPEG-2 ซึ่งจะให้คุณภาพของภาพและเสียงที่ดีกว่า
2. การแสดงภาพแบบ Wide-Screen เนื่องจากโทรทัศน์ที่ใช้กันอยู่มีอัตราส่วนของจอภาพเป็น 4:3 แต่ภาพยนตร์ที่สร้างในปัจจุบันมีอัตราส่วนของภาพเป็น 16 : 9 หรือ 20 : 9 ดังนั้นเวลาที่นำภาพยนตร์มาบันทึกลงภาพยนตร์มาบันทึกลงวิดีโอก็จะต้องตัดขอบบนและขอบล่างบางส่วนทิ้ง ด้วยเทคโนโลยีของดีวีดีทำให้ชมภาพยนตร์ที่มีอัตราส่วน 16 : 9 ได้ซึ่งหมายความว่าจะต้องใช้ร่วมกับโทรทัศน์แบบ Wide-Screen ด้วย
3. เลือกการทำงานแบบ Interactive เราสามารถเลือกมุมกล้องในการดูได้มากกว่า 1 มุมกล้อง ดีวีดีจะมีเมนูให้เลือกรูปแบบการทำงานทำให้ผู้ใช้สามารถกำหนดสิ่งที่ตัวเองต้องการรับชมเหมือนกับเป็นผู้กำกับหนัง ซึ่งทั้งนี้ต้องขึ้นอยู่กับแผ่นโปรแกรมแต่ละแผ่นด้วย
4. ผู้ช่วยผู้ปกครอง ดีวีดีสามารถให้ผู้ปกครองสมารถกำหนดรหัสผ่านในการชมภาพยนตร์ที่มีเรทอันไม่เหมาะสมกับอายุของลูกๆ นอกจากนี้ยังสามารถชมภาพยนตร์ในแผ่นเดียวกันแต่เป็นเวอร์ชั่นในระดับที่ต่างกันได้
5. วิดีโอหลายภาษา ผู้ชมภาพยนตร์สามารถเลือกภาษาที่ตนต้องการได้ เพราะแผ่นดีวีดีหนึ่งแผ่นจะเก็บซาวด์แทรคได้ถึง 8 ภาษาและคำบรรยายใต้ภาพอีก 32 ภาษา
ที่มา www.student.chula.ac.th
