15 พฤษภาคม พ.ศ.2394 : รัชกาลที่ 4 เถลิงถวัลยราชสมบัติเป็นพระมหากษัตริย์
15 พฤษภาคม พ.ศ. 2394 พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 4 เถลิงถวัลยราชสมบัติ เป็นพระมหากษัตริย์พระองค์ที่ 4 ในราชวงศ์จักรี แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ หลังจากที่เสด็จขึ้นครองราชย์ภายหลังจากที่รัชกาลที่ 3 เสด็จสวรรคตคือวันที่ 2 เมษายน 2394 ข้าราชกาลชั้นผู้ใหญ่ก็ได้ไปทูลเชิญ สมเด็จพระอนุชาธิราชเจ้าฟ้ามงกุฏ (พระนามเดิมของรัชกาลที่ 4) ที่ทรงผนวชอยู่ที่วัดบวรนิเวศวิหาร ให้เสด็จขึ้นเสวยราชสมบัติ ก่อนจะมีพิธีบรมราชาภิเษกในเดือนพฤษภาคมต่อมา รัชกาลที่ 4 ทรงมีพระราชกรณียกิจที่สำคัญ ได้แก่ ทรงแก้ไขธรรมเนียมข้าราชการเข้าเฝ้าให้สวมเสื้อเช่นประเทศตะวันตก ทรงทำสัญญาทางพระราชไมตรีและการต่างประเทศกับชาติตะวันตก (สนธิสัญญาเบาว์ริง) ทรงนำสยามรอดพ้นจากการตกเป็นอาณานิคมของตะวันตก ทรงสนพระทัยเรียนรู้ภาษาตะวันตกและวิชาการของตะวันตก เช่น วิทยาศาสตร์และดาราศาสตร์ จนทรงสามารถทำนายการเกิดสุริยุปราคาที่ ต. หว้ากอ จ. ประจวบคีรีขันธ์ ได้อย่างแม่ยำ จนได้รับการขนานพระนามว่า “พระบิดาแห่งวิทยาศาสตร์ไทย” ทรงดำรงสิริราชสมบัติเป็นเวลา 18 ปี จึงเสด็จสวรรคต เมื่อวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2411
