แนวปะการัง เป็นปะติมากรรมที่งดงามและพรั่งพร้อมด้วยประโยชน์ต่างๆนานา ซึ่งเกิดขึ้นจากสิ่งมีชีวิต 2 ชนิดที่อาศัยอยู่แบบพึ่งพาอาศัยกัน (Symbiosis) โดยฝ่ายหนึ่งเป็นสัตว์ คือ ตัวปะการัง ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งเป็นพืช คือ สาหร่ายที่มีชื่อว่า ซูแซนเทลลี่ (Zooxanthellae) เป็นสาหร่ายเซลล์เดียวขนาดเล็กอาศัยอยู่ในเนื้อเยื่อของปะการัง และมีรงควัตถุสีต่างๆ ที่ช่วยแต่งแต้มสีสันให้แก่ปะการังเกิดเป็นความสวยงามภายใต้ท้องทะเลขึ้น
แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นกับแนวปะการัง กำลังทำให้ความอุดมสมบูรณ์ของแนวปะการังสูญเสียไป นั่นคือ การเปลี่ยนแปลงภาวะภูมิอากาศของโลก ที่เรากำลังเผชิญกันอยู่ในปัจจุบัน ซึ่งสาเหตุหลักก็มาจากฝีมือของมนุษย์เราเอง โดยการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิของน้ำทะเล ส่งผลให้ปะการังและสาหร่ายไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ เหตุที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ก็เนื่องมาจากสาหร่ายจะผลิตสารชนิดหนึ่งที่เป็นพิษต่อเนื้อเยื่อของปะการัง ทำให้ปะการังต้องขับสาหร่ายอออกมาจากเนื้อเยื่อ เมื่อสาหร่ายถูกขับออกไป จึงเหลือแต่เนื้อเยื่อใสๆ และโครงร่างสีขาวที่เป็นโครงสร้างหินปูนที่รองรับตัวปะการังอย่างที่เราเห็นกัน แต่ถ้าอุณหภูมิที่สูงขึ้นกินระยะเวลานาน ปะการังก็จะตายไปจนเหลือแต่โครงสร้างหินปูนสีขาวในที่สุด แต่ถ้าอุณหภูมิและสภาวะสิ่งแวดล้อมกลับมาเป็นปกติ ปะการังก็ยังสามารถที่จะฟื้นตัวได้อีกครั้ง
นอกจากอุณหภูมิแล้ว ยังมีปัจจัยอื่นๆที่ทำลายแนวปะการัง ไม่ว่าจะเป็นการปล่อยน้ำเสียลงสู่ท้องทะเล การรั่วไหลของสารเคมี การรุกล้ำพื้นที่โดยการถมทะเลซึ่งก่อให้เกิดตะกอนไปปกคลุมปะการัง การทำประมงโดยการใช้ระเบิดและใช้อวนลากเข้าไปในแนวปะการัง รวมถึงกิจกรรมด้านการท่องเที่ยวที่ยังขาดจิตสำนึกและความตระหนักเป็นการทำลายด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เช่น กิจกรรมดำน้ำแล้วไปเหยียบย่ำปะการัง
นั่นคือสิ่งที่เป็นเหตุผลว่า ทำไมเราจึงต้องร่วมมือกันปกป้องรักษา โดยเฉพาะการช่วยกันลดปัจจัยที่จะช่วยส่งเสริมทำให้เกิดภาวะโลกร้อนขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการช่วยกันลดการใช้พลังงาน ลดการสร้างมลพิษต่างๆที่จะไปช่วยเร่งให้เกิดภาวะโลกร้อนยิ่งขึ้น มาเริ่มต้นจากตัวเรา มาช่วยกันคนละไม้คนละมือก่อนที่จะสายเกินแก้จนไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย
ขอบคุณข้อมูลจาก : องค์การพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แห่งชาติ (อพวช.)
