นางเอิร์ลและนางโจเซฟิน ดิกสัน (Earle and Josephine Dickson) แต่งงานกันในปี ค.ศ.1920 เป็นสามีภรรยาคู่ใหม่อาศัยในเมืองนิว บรันสวิก รัฐนิวเจอร์ซี ประเทศสหรัฐอเมริกา
สามีทำงานอยู่บริษัทจอห์นสัน แอนด์จอห์นสัน ภรรยาเป็นแม่บ้าน ด้วยความเป็นแม่บ้านมือใหม่ไม่ชำนาญการครัวโจเซฟินจึงถูกน้ำร้อนลวก มีดบาด ตะปูตำ อยู่เป็นประจำ เอิร์ลต้องคอยทำแผลเล็กๆน้อยๆให้ภรรยาอยู่บ่อยๆ เขาจึงเกิดความคิดทำแผลแบบประหยัดเวลาและสะดวกใช้ ด้วยการนำผ้าก็อซมาวางบนเทปกาว เพื่อใช้ทำแผลให้ภรรยาโดยเฉพาะ
ต่อมาเอิร์ลได้นำความคิดนี้ไปเสนอนายจ้างในปี ค.ศ.1921 บริษัทจอห์นสันแอนด์จอห์นสัน จึงได้ผลิตแถบพันแผลแบบมีกาวขึ้นมามีขนาดกว้าง 3 นิ้ว ยาว 18 นิ้ว แต่ยังไม่ติดตลาด
จนกระทั่งปี ค.ศ. 1924 บริษัทได้ปรับปรุงสินค้า สร้างเครื่องจักรขึ้นมาผลิตสินค้านี้โดยเฉพาะ และให้ชื่อว่า
"แบนด์-เอด" (band-aid) สินค้าก็ติดตลาดทันที เป็นผลิตภัณฑ์ที่ทำกำไรสูงสุดให้กับบริษัท
ในปี ค.ศ.1951 ได้มีการปรับรูปโฉมใหม่ให้กะทัดรัด ใช้ง่ายมีหลายขนาด คราวนี้ก็ใช้แพร่หลายไปทั่วโลก ปัจจุบันนี้พลาสเตอร์ยากลายเป็นแฟชั่น มีรูปการ์ตูนหลายหลากบนแผ่นพลาสเตอร์ยาให้เลือกใช้เลือกสะสม เป็นของฝากกิ๊บเก๋ แม้ไม่เป็นแผลก็ปิดได้...เป็นงั้นไป
ขอบคุณ : MK Restaurants
