หมู่เกาะกาลาปาโกส (Galapagos Islands) ตั้งอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกบริเวณศูนย์สูตร ห่างไปทางทิศตะวันตกของประเทศเอกวาดอร์ราว 600 ไมล์
หมู่เกาะกาลาปาโกสถูกค้นพบใน ค.ศ. 1535 มีผู้คนไปตั้งหลักแหล่งใน ค.ศ. 1832 สูงกว่าระดับน้ำทะเลตั้งแต่ 2,133.6 ถึง 3,048 เมตร (7,000-10,000 ฟุต) มีจำนวนเกาะต่าง ๆ ราว 14 เกาะ มีภูเขาไฟที่ดับแล้วอยู่จำนวนมาก เช่น ภูเขาไฟซีร่าเนกรา ปากหลุมกว้าง 6.4-9.65 กิโลเมตร ที่นับว่าใหญ่ที่สุดในเกาะ สภาพความเป็นไปที่ออกจะแปลกประหลาด อธิบายลำบากของหมู่เกาะกาลาปาโกส ที่โดดเดี่ยว ได้กลายเป็นเรื่องที่แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนของทฤษฎีการวิวัฒนาการชีวิต ซึ่งชาร์ลส์ดาวิน ได้ตั้งขึ้นหมู่เกาะแห่งนี้มีลักษณะของเขตภูเขาไฟในอดีต ตั้งอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกบริเวณศูนย์สูตร ห่างไปทางทิศ ตะวันตกของประเทศเอกวาดอร์ราว 600 ไมล์(965.6 กิโลเมตร) นักธรรมชาติวิทยาเชื่อว่าสัตว์ต่างๆ ที่มีอยู่ในถิ่นนี้แต่เดิมถูกสภาพแวดล้อมของดินฟ้าอากาศเปลี่ยนแปลงให้เกิดพัฒนาจนผิดไปจากเดิม โดยเฉพาะอย่างยิ่งมนุษย์ในแดนนี้
ทฤษฎีวิวัฒนาการชีวิตของชาร์ลส์ดาวิน ที่มีว่าสรรพสิ่งมีชีวิตบนพื้นพิภพได้วิวัฒนาการ มาเป็นลำดับ โดยไม่หยุดนิ่งคงเดิมเหมือนตอนสร้างโลกหลักทฤษฎีนี้มาหาข้อพิสูจน์ได้ที่หม่เกาะกาลาปาโกส นี้เอง ดาวินไปเยี่ยมเกาะนี้เมื่อ ค.ศ. 1835 เขาได้สังเกตเห็นการที่นกและสัตว์อื่น ๆ ได้เปลี่ยนแปลงไปตามสภาพ ธรรมชาติของท้องถิ่น มีนกที่ดาวินเรียกว่าฟินช์เป็นตัวอย่างของเรื่องนี้ดี มันเปลี่ยนสภาพตั้งแต่ลักษณะนิสัยความเป็นอยู่ผิดไป จากที่อื่นเพื่อให้มีชีวิตอยู่ได้ สัตว์อื่น ๆ ก็เช่นกันได้ทำตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมอย่างเหมาะสม เช่น จิ้งเหลน เต่ายักษ์ ซึ่งผิดกับที่อื่นตลอดจนนกทะเลที่ชอบกินปลาในทะเลแต่บินไม่ได้
ชาวเกาะที่อาศัยอยู่มีอาชีพเลี้ยงแพะและวัวควาย บางกลุ่มมีความดุร้าย แม้ว่าหมู่เกาะนี้ยัง อยู่ห่างไกลจากผู้คนชาวโลก แต่ความสนใจทฤษฎีวิวัฒนาการของมนุษย์ในศตวรรษที่ 20 ได้ช่วยให้ชาวเกาะ มีรายได้จากการท่องเที่ยวอยู่ไม่ใช่น้อย
