น้ำยางที่ไหลออกมาทีละหยดจากต้นยางทั่วโลกประมาณ ๒,๐๐๐ ล้านต้น ในเนื้อที่ประมาณ ๔๐ ล้านไร่นั้น สามารถผลิตยางชนิดต่าง ๆ ออกมาได้ปีละประมาณ ๔ ล้านเมตริกตัน และถ้าได้ปรับปรุงเปลี่ยนเป็นยางพันธุ์ดี ในเนื้อที่เท่าเดิมอาจจะผลิตเพิ่มขึ้นเป็น ๘ ล้านเมตริกตัน แต่คงจะใช้เวลานานเป็นสิบ ๆ ปี แม้แต่ของประเทศไทยเอง ก็เพิ่งมีสวนยางพันธุ์ดี ทั้งที่เจ้าของสวนยางปลูกเอง และทางราชการช่วยเงินสงเคราะห์ ให้โค่นต้นยางเก่าแล้วปลูกใหม่มากกว่า ๑๐ ปีแล้ว รวมเนื้อที่ได้ประมาณ ร้อยละ ๑๕ - ๒๐ ของเนื้อที่ทั้งหมดเท่านั้น ส่วนสวนยางของประเทศอื่น ๆ ส่วนใหญ่เป็นสวนยางพันธุ์ดีอยู่แล้ว เพราะเขาปรับปรุงสวนของเขาอยู่เรื่อย ๆ แต่ต้นยางพันธุ์ดีเหล่านั้นก็กำลังมีอายุมากและจะต้องโค่นทิ้ง แล้วปลูกแทนใหม่ด้วยเช่นกัน
น้ำยางสดที่ได้มาจากสวนยาง มีลักษณะคล้ายน้ำนม มีเนื้อยางแห้งประมาณร้อยละ ๓๐-๓๕ นอกนั้นเป็นน้ำ น้ำยางดังกล่าวนี้เมื่อผ่านกรรมวิธีต่าง ๆ จะได้ยางชนิดต่าง ๆ กัน เช่น
(๑) น้ำยางข้น ทำจากน้ำยางสด โดยมีเครื่องแยกที่จะไล่น้ำออกไป ให้เหลือส่วนที่จะเป็นยางประมาณร้อยละ ๖๐ น้ำยางจะข้นขึ้น และเอาไปใช้ทำเบาะนั่ง เบาะอิง ที่นอน ตุ๊กตา ถุงมือ ลูกโป่ง ฯลฯ วัสดุสำเร็จรูปเหล่านี้ทำได้ในประเทศไทย น้ำยางชนิดนี้ผลิตจำหน่ายเฉพาะภายในประเทศเท่านั้น ประมาณว่าปีหนึ่ง ๆ ต้องใช้ถึง ๗๐๐,๐๐๐ - ๑,๐๐๐,๐๐๐ ลิตร
(๒) ยางแผ่นรมควัน ทำจากน้ำยางสด โดยแยกส่วนน้ำออกให้หมด ใช้กรดฟอร์มิกเป็นตัวแยก แล้วรีดเป็นแผ่นและรมควัน ยางชนิดนี้ประเทศไทยผลิตได้เป็นจำนวนทั้งสิ้นประมาณร้อยละ ๗๐ ของจำนวนยางที่ผลิตได้ทั้งหมด
(๓) ยางผึ่งแห้ง ทำจากน้ำยางสด ทำอย่างเดียวกันกับยางแผ่นรมควัน เพียงแต่ไม่รมควันเท่านั้น เพื่อให้ยางขาวไม่มีควันจับ จะได้เอาไปทำยางชนิดที่ต้องการผสมสี ให้สีสดหรือให้มีสีค่อนข้างขาว เช่น ใช้ทำพื้นรองเท้ายางบาสเกตบอล ยางชนิดนี้มิใช่ยางที่ซื้อขายในตลาด เจ้าของสวนยางจะทำเมื่อมีผู้สั่งซื้อเท่านั้น
(๔) ยางเครพขาว ทำจากน้ำยางสด โดยใช้ยากัดสีให้ยางขาวให้มากที่สุด และแยกส่วนน้ำออกให้หมด โดยใช้กรดฟอร์มิก แล้วรีดให้บางเหมือนกับแผ่นกระดาษ ยางชนิดนี้มีราคาแพงกว่ายางดิบชนิดอื่นใช้สำหรับทำยางที่ผสมสีขาวหรือสีอื่น ๆ ให้สีสดและใช้ทำพื้นยางดิบสำหรับรองเท้าด้วย
(๕) ยางเครพชั้นเลว ทำจากยางที่จับเป็นก้อนแล้ว เช่น ยางที่ติดอยู่ที่รอยกรีด ยางติดก้นถ้วย ยางที่รีดเสีย ยางรมควันเสีย หรือบางทีปล่อยให้เป็นก้อนเอง โดยไม่ได้ใส่น้ำกรด หรือไม่ได้รีดภายในกำหนดเวลา ยางเหล่านี้ส่งไปจำหน่ายต่างประเทศไม่ได้ จะต้องปรุงแต่งเปลี่ยนสภาพให้เป็นแผ่นเสียก่อน ยางเหล่านี้จะต้องใช้เครื่องจักรขนาดใหญ่บดบี้ขยี้ยางผสมให้เข้ากัน แล้วอัดรีดให้เป็นแผ่นเสียใหม่ ฉะนั้น ยางเหล่านี้เจ้าของสวนยางจะขายให้แก่โรงรีดยางเครพ แม้ว่าจะทำเป็นแผ่นแล้วก็ตาม แต่ก็ยังคงเป็นยางชั้นต่ำอยู่นั่นเอง ประเทศไทยมียางชนิดที่กล่าวนี้ค่อนข้างมาก ปัจจุบันนี้ได้ส่งยางชนิดนี้ออกจำหน่ายประมาณร้อยละ ๒๕ - ๓๐ ของจำนวนยางที่ส่งออกทั้งหมด
(๖) ยางแท่ง เป็นยางที่ทำจากน้ำยางหรือทำจากยางที่จับตัวเป็นก้อนแล้วก็ได้ เป็นการปฏิรูปกรรมวิธีเก่า ๆ เพื่อให้สะดวกแก่การใช้ในสมัยวิทยาศาสตร์ ยางที่เจ้าของสวนยางทำอยู่ทุกวันนี้มีสภาพเป็น "ยางป่า" หรือ "ของป่า" อย่างเดียวกับที่พวกอินเดียนแดง ทำจำหน่ายที่เมืองพารา เมื่อร้อยกว่าปีมาแล้ว เพียงแต่รูปร่างเปลี่ยนไปบ้างเท่านั้น ที่ว่าเป็น ยางป่า ก็เพราะแจ้งคุณสมบัติทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้ เช่น มีผงหรือสิ่งเจือปนอยู่เท่าใด เป็นเถ้าถ่านเท่าใด มีความชื้นที่จะระเหยได้เท่าใด มีไนโตรเจนเท่าใด ฯลฯ แต่ในปัจจุบันนี้ ด้วยกรรมวิธีการผลิต "ยางแท่ง" สามารถแจ้งคุณสมบัติดังกล่าวนี้ได้ ต่อไปในไม่ช้านี้ "ยางป่า" จะจำหน่ายได้ยากกว่ายางแท่ง
(๗) ยางมีคุณสมบัติพิเศษ การทำยางออกจำหน่าย นอกจากจะใช้น้ำยางและยางที่แข็งตัว มาจัดทำให้มีสภาพและลักษณะต่าง ๆ ตามความต้องการของผู้ใช้แล้ว เจ้าของสวนยางยังพยายามปรับปรุงให้มีคุณสมบัติพิเศษยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ตามธรรมชาติอีกด้วย เช่น การทำยางกระด้าง เพื่อใช้ในการทำวัตถุสำเร็จรูปบางอย่าง เช่น ท่อน้ำยาง คิ้วประตูหน้าต่างรถยนต์ ซึ่งต้องการให้ทรงรูปตามความกลม นูน หรือเป็นร่อง มีมุมหักขึ้นลงได้โดยไม่เบี้ยวบิด การทำยางผสมน้ำมัน เพื่อเพิ่มปริมาณยางให้มากขึ้น และถ้าทำยางรถยนต์จะช่วยให้ยางจับถนนดีขึ้น การทำยางผสมพลาสติก เพื่อช่วยให้ทนทานไม่แตกง่าย และยังพยายามคิดค้นที่จะทำยางวัตถุดิบให้มีคุณสมบัติพิเศษต่อไปอีก ซึ่งเจ้าของสวนยางทุกประเทศจะต้องร่วมมือกัน เพื่อมิให้ล้าหลังยางเทียม
