ในระหว่างการเดินทางด้วยรถไฟ ในวันหนึ่งที่ผ่านมา ผมนั่งมองวิวสองข้างทางรถไฟ ผ่านสายตาไปที่ละเฟรม ที่ละฃอต เงาของเสาโทรเลขแต่ละต้น เคลื่อนผ่านไปราวกับจะเตือนให้นึกถึงความจริงที่ว่า เวลาที่ผ่านไปนั้น มันรวดเร็ว และอดีตที่ผ่านไป ก็คือบันทึกแห่งความทรงจำที่ไม่อาจหวลคืนได้
      มีคำถามที่คนไทยมักตั้งขึ้นเกี่ยวกับ รถไฟไทยก็คือ เมื่อไหร่หนอ ที่รถไฟไทย จะสามารถแล่นได้ด้วยความเร็วที่มากกว่า 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง??
      ในยุคที่ รถจักรไอน้ำ กลายเป็นยานพาหนะคร่ำครึ  ล่าช้า อืดอาดยืดยาดจนกระทั่งเป็นเหตุผลหนึ่งในการยุติบทบาทของมันลงไปเมื่อหลายสิบปีก่อน วันนี้ รถไฟไทย ที่มีการนำทั้งหัวรถจักรดีเซลหลากชนิด ทั้งไฮดรอลิก,ไฟฟ้า สารพัน มาใช้งาน ก็ไม่ได้ทำให้รถไฟไทย วิ่งเร็วไปกว่าในอดีตเมื่อสามสี่สิบปีที่แล้วสักเท่าไหร่  
      ลูกชายผมเคยตั้งคำถามที่ปนหยันเล็กๆ ตามประสาวัยรุ่น ว่า " รถจักรไอน้ำสมัยพ่อ สามารถทำความเร็วสูงสุดได้เท่าไหร่กัน  30, 40 หรือ 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง??? "