หูเป็นอวัยวะสำหรับฟังเสียง แบ่งเป็น ๓ ส่วนด้วยกันคือ หูชั้นนอก หูชั้นกลาง และหูชั้นกลาง เสียงค่อยที่สุดที่หูของสุขภาพดีตรวจหาได้คือ ๒๐ ไมโครปาสกาล (mPa) ซึ่งน้อยกว่าความดันบรรยากาศถึง ๕ พันล้านเท่า (๑ ปาสกาล คือ ๑ นิวตัน ต่อ ตร.เมตร นิวตันเป็นหน่วยของแรง) การเปลี่ยนความดัน ๒๐ mPa มีค่าน้อยมากเพียงแต่จะทำให้เยื่อในหูคนขยับเบนไปเป็นระยะทางน้อยกว่าเส้นผ่าศูนย์-กลางของอะตอมเท่านั้น ที่น่าประหลาดก็คือหูสามารถทนความดันเสียงได้ถึงมากกว่าล้านเท่าของ ๒๐ ไมโครปาสกาล ดังนั้นหากเราจะวัดเสียงเป็นปาสกาล ตัวเลขจะออกมาเป็นจำนวนมากมายมหาศาล เพื่อตัดปัญหานี้ จึงมีมาตราที่ใช้อีกอย่างหนึ่งคือ มาตราเดซิเบล (dB)
ลักษณะที่เป็นประโยชน์อีกอย่างหนึ่งของมาตราเดซิเบล ก็คือ ให้ค่าที่ใกล้เคียงต่อการกำหนดรู้ความดังสัมพัทธ์ของคนดีกว่ามาตราปาสกาล เพราะว่าหูมีปฏิกิริยาต่อการเปลี่ยนระดับซึ่งสมนัยกับมาตราเดซิเบล โดยที่ ๑ เดซิเบลจะเป็นการเปลี่ยนเท่าๆ กันทุกแห่งตลอดมาตราการเปลี่ยนความดังของเสียงน้อยที่สุดที่หูของเราสามารถรับรู้ได้ คือการเพิ่มความดังขึ้นไป ๑ เดซิเบล การเพิ่มขึ้น ๖ เดซิเบล คือการเพิ่มระดับความดันเสียงเป็น ๒ เท่า แต่การเพิ่ม ๑๐ เดซิเบล จะทำให้เสียงดังเป็น ๒ เท่า
