ประวัติ
จอห์น เลนนอน(1940-1980)เด็กหนุ่มลิเวอร์พูลวัยสิบเจ็ดปี ได้รับแรงบันดาลใจจากดนตรีคิฟเฟิลและร็อคแอนด์โรลของเอลวิส เพรสลี่ย์ เขากับเพื่อนๆตั้งวงดนตรีชื่อ Quarry men ขึ้นเมื่อต้นปี 1957 จอห์นได้พบกับ พอลแมคคาร์ทนีย์(1942-) เด็กลิเวอร์พูลอีกคนที่มาดูการแสดงของเขา ภายหลังจอห์นชวนพอลเข้าร่วมวง ปลายปีเดียวกันนั้น จอร์จ แฮริสัน (1943-2001) เพื่อนร่วมโรงเรียนของพอลก็เข้าร่วมวงอีกคนในฐานะมือลีดกีต้าร์ ปี 1958 เปลี่ยนชื่อวงเป็น johnny and the Moondog ต้นปี 1960 เพื่อนร่วมโรงเรียนของเลนนอน-สจ้วต ซัทคลิฟฟ์ เข้าร่วมวงในตำแหน่งเบส ทั้งๆที่ยังเล่นไม่เป็นสักโน้ตเดียว ตอนนี้ใช้ชื่อวงว่า Silver Beetles ทอมมี่มัวร์ เป็นมือกลองที่ร่วมงานกับพวกเขาบ่อยที่สุดในช่วงนั้น ก่อนที่ พีทเบสต์จะเข้ามารับตำแหน่งในเดือนสิงหาคม 1960 ถึงตอนี้วงได้ตัดคำว่า Silver ออก ทิ้งไปและเปลี่ยนจาก Beetles เป็น Beatles วงต้อนรับการเข้ามาของพีท ด้วยการไปเปิดการแสดงที่แฮมเบิร์กเป็นครั้งแรก(ในทั้งหมด4ครั้ง)จนกระทั่งเดือนธันวาคม แฮริสันก็ถูกตำรวจเยอรมันส่งกลับบ้านเพราะอายุไม่ถึง หนุ่มน้อยจากลิเวอร์พูลค่อยๆทยอยกลับอังกฤษกันมาทีละคนและในเดือนกุมภาพันธ์ 1960 พวกเขาก็เริ่มเล่นที่ Cavern club ถนนเมทธิว ลิเวอร์พูล คลับที่สร้างตำนานให้พวกเข้า( Beatles แสดงที่นี่รวมทั้งหมดเกือบ 300 รอบ) เมษายน 61 พวกเขาย้อนไปแฮมเบิร์กอีกครั้ง ในทริปนี้ สตู(สมาชิกคนแรกของวงที่ตัดผมทรงเต่าทอง) ตัดสินใจลาออกมาเป็นจิตรกรเต็มตัว พอลต้องเปลี่ยนจากริธึ่มกีต้าร์มาเล่นเบสแทน จากห้ามาเป็นสี่เต่าทอง บีเทิลส์กลับมาลิเวอร์พูลในเดือนกรกฎาคม อีกไม่ถึงปีหลังจากนั้นสตูเสียชีวิตจากภาวะเลือดออกในสมอง สี่เต่าทองเล่นต่อหน้าผู้ชมแน่นขนัดในคาเวิร์นอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งวันที่ 9 พ.ย. 1961 ไบรอัน เอ็บสไตน์(1934-1967) เดินเข้ามาดูตัวพวกเขาเล่นในวันนั้น เขาเป็นเจ้าของร้านแผ่นเสียง และสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมาดู Beatles เล่นก็เพราะลูกค้าเข้ามาถามหาแผ่นเสียง 'Bonnie' (ที่สี่เต่าทองบันทึกเสียงในเยอรมันไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ โดยแบ็คอัพให้ โทนี่เชอริแดน) สองเดือนต่อมา ไบรอัน กลายมาเป็นผู้จัดการให้ Beatles เขาจัดการแต่งองค์ทรงเครื่องใหม่ให้พวกหนุ่มๆดูสะอาดสะอ้านในสูทปิแอร์การ์แดงและทรงผมเต่าทองอันเป็นเอกลักษณ์ ไบรอันพยายามติดต่อแผ่นเสียงแทบจะทั่วยุโรปเพื่อให้เซ็นสัญญากับ Beatles แต่ทุกแห่งปฏิเสธ รวมทั้ง Decca ตอนต้นปี 1962 จนในที่สุด George Martin (1926)แห่ง Parlophone สังกัดย่อยของอีเอ็มไอ ก็อ้าแขนรับพวกเด็กๆเข้าสู่สังกัด พีทเบสต์ สุดหล่อเซ็กซ์ซิมโบลประจำวงถูกเชิญออกในเดือนสิงหาคม 1962 ด้วยข้อหาฝีมือไม่ถึงขั้น ริงโก้สตาร์(1940-)จากวงดังของลิเวอร์พูลอีกคนในวง Rory Stom and the Hurricanes ซึ่งรู้จักพวก Beatles ตั้งแต่สมัยแฮมเบิร์ก ถูกเรียกตัวเข้ามาแทนอย่างรวดเร็ว และเข้าร่วมบันทึกเสียงอย่างเป็นทางการกับจอห์น พอล จอร์จ ในอีเอ็มไอทันท่วงที 11 กันยายน 1962 พวกเขาตัดซิงเกิ้ลแรก Love Me Do/P.S. I Love You จากการประพันธ์ของจอห์นและพอล เข้าอันดับ top 20 ได้ในเดือนตุลาคม ต้นปี 1963 พวกเขาส่งซิงเกิ้ลที่สอง Please Please Me/Ask Me Why ไปได้สวยถึงอันดับสอง มาร์ตินต้องรีบเรียก >แม้ว่าเดอะ บีเทิลส์จะดังระเบิดอย่างไรในอังกฤษ แต่สถานการณ์ในอเมริกาที่เป็นตลาดใหญ่ที่สุดที่ใครๆก็ต้องการพิชิตนั้นกลับไม่ใช่เรื่องง่าย Capitol ซึ่งเป็นตราแผ่นเสียงของอีเอ็มไอในอเมริกาปฏิเสธการออกแผ่นของสี่เต่าทองในอเมริกามาตลอดในปี 1963 แต่ในที่สุด มกราคม 1964 Capitol ก็ตัดสินใจออกซิงเกิ้ล i want to hold your hand และลองเพลย์ meet the beatles ในอเมริกา ทั้งสองแผ่นพุ่งขึ้นสู่อันดับ 1 ก่อนที่สี่เต่าทองจะเดินลงจากเครื่องบินมาเหยียบอเมริกาครั้งแรกในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 1964 ที่ JFK Airport ใน New York แฟนเพลงนับพันมารอต้อนรับอาคันตุกะจากเมืองผู้ดีและในวันที่ 9 และ 16 พวกเขาออกรายการ Ed Sulivan Show คาดว่ามีผู้ชมทั่วประเทศมากกว่า 70 ล้านคน และในเดือนเดียวกันนั้นพวกเขาก็สร้างประวัติศาสตร์ที่ยากเหลือเกินที่ใครจะทำได้อีก ด้วยการยึดอันดับ 1-5 ในชาร์ทบิลบอร์ดแต่เพียงผู้เดียว พวกเขายึดครองอเมริกาได้อย่างแท้จริง ก้าวต่อไปก็คือ การแสดงภาพยนตร์ เรื่องแรกของเขาก็คือ A Hard Day's Night กำกับโดยริชาร์ด เลสเตอร์ ออกฉายในอเมริกากันอย่างเต็มรูปแบบครั้งแรกในเดือนสิงหาคม 1964 พวกเขาเล่นกันถึง 32โชว์ ใรเวลาแค่เพียง 34 วัน สี่เต่าทองจบปี 1964 ด้วยความสำเร็จในแทบจะทุกมิติที่วงดนตรีพึงมี ยอดขายแผ่นเสียงมหาศาล การแสดงที่แน่นขนัด ภาพยนต์มีระดับที่เอาใจแฟนๆไปในตัว จะมีสิ่งที่ขาดไปก็คงเป็นการยอมรับในคุณค่าอันแท้จริงของดนตรีพวกเขา ว่าไม่ใช่แค่บับเบิ้ลกัม เคี้ยวหมดความหวานแล้วก็คายทิ้ง ซึ่งเป็นสิ่งที่บีเทิลส์จะต้องพิสูจน์ในปี 1965 ต่อไป
