22 มิถุนายน พ.ศ.2415 : สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังษี) มรณภาพ
22 มิถุนายน พ.ศ. 2415 สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังษี) พระเกจิอาจารย์รูปสำคัญแห่งต้นสมัยรัตนโกสินทร์ มรณภาพ ท่านสมภพเมื่อวันที่ 17 เมษายน 2331 ที่ จ.พิจิตร บวชเป็นสามเณรที่วัดเกศไชโย จ.พิจิตรเมื่ออายุ 13 ปี ภายหลังได้ย้ายไปศึกษาธรรมะกับ พระอรัญญิก เถระ (ด้วง) ที่ วัดบางขุนพรหมนอก (วัดอินทรวิหาร) จากนั้นได้ย้ายไปศึกษาพระปริยัติธรรมต่อที่ วัดระฆังโฆษิตาราม ท่านเป็นเณรนักเทศน์ที่หาตัวจับยาก แสดงธรรมได้ลึกซึ้งเข้าถึงจิตใจชาวบ้าน ในปี 2352 กลับไปอุปสมบทที่ วัดตะไกร อ.เมืองพิจิตร โดยมีท่าน เจ้าคุณพระธรรมาจารย์ วัดท่าหลวง เป็นประธานที่พระอุปัชฌาย์ หลังจากนั้น พระโหราธิบดี เสมียนตราด้วง ได้นิมนต์พระภิกษุโตกลับบางกอก เพื่อเรียนพระปริยัติธรรมที่วัดระฆังฯ ต่อไป พระภิกษุโตมีความรู้แตกฉานลึกซึ้งในพระไตรปิฎก เป็นที่เคารพเลื่อมใสของประชาชนทั่วไปรวมถึงเจ้านายชั้นผู้ใหญ่และพระเจ้าแผ่นดิน ในสมัยรัชกาลที่ 3 ท่านได้ธุดงค์จาริกไปตามป่าเขาลำเนาไพรเพื่อฝึกจิตนานถึง 15 ปี เมื่อถึงสมัยรัชกาลที่ 4 ได้ทรงนิมนต์ท่านกลับบางกอกมาเป็นเจ้าอาวาสวัดระฆังโฆษิตาราม หลังจากที่ สมเด็จพระพุฒาจารย์ (สน) วัดสระเกศฯ ถึงแก่มรณภาพ จึงโปรดเกล้าฯ ให้สถาปนาขึ้นเป็น สมเด็จพระพุฒาจารย์ องค์ที่ 5 ในสมัยรัตนโกสินทร์ ในวัย 76 พรรษา ท่านเป็นผู้ค้นพบคัมภีร์โบราณที่วัดเก่าแห่งหนึ่งต่อมาเรียกว่า คาถาชิญบัญชร ท่านเป็นภิกษุขึ้นชื่อในเรื่องการเทศนาธรรม โดยจะเลือกเทศให้เหมาะกับบุคคล กาละและเทศะเสมอ บางครั้งก็เทศเป็นปริศนาธรรม สามารถเทศให้คนฟังถึงกับหัวเราะ ร้องให้ หรือให้เข้าใจธรรมะ
