01 มิถุนายน พ.ศ.2489 : วันเกิดโกมล คีมทอง ครูผู้เสียสละ
1 มิถุนายน พ.ศ. 2489 วันเกิด โกมล คีมทอง บัณฑิตหนุ่มผู้เสียสละตนเองไปเป็นครูในถิ่นทุรกันดาร ครูโกมลเกิดที่ จ. สุโขทัย จบมัธยมต้นจาก จ. ลพบุรีแล้วเข้ามาต่อมัธยมปลายที่ โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย สอบเข้าคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในสมัยนั้น ประเทศไทยอยู่ภายใต้การปกครองของเผด็จการทหาร ในรั้วมหาวิทยาลัยจึงมีแต่กิจกรรมเชียร์กีฬา การจัดงานเต้นรำ แต่นิสิตโกมลกลับเลือกไปออกค่ายอาสาพัฒนาชนบทตั้งแต่อยู่ปี 2 ทำให้เขาได้เห็นความเป็นจริงในสังคม พอขึ้นปี 3 เขาทำกิจกรรมอย่างจริงจัง โดยเฉพาะ "ค่ายพัฒนาการศึกษา" โดยไปให้การศึกษาเด็ก ๆ ในโรงเรียน ซึ่งนับเป็นค่ายแบบใหม่ของสโมสรนิสิตจุฬาฯ โดยมุ่งให้ความสำคัญในเรื่องการศึกษามากกว่าเรื่องการสงเคราะห์ หรือการก่อสร้างถาวรวัตถุให้แก่ชาวบ้าน ปี 4 เขาทำกิจกรรมออกค่ายน้อยลง หันไปทำกิจกรรมเสวนาทางความคิด และทำหนังสือมหาวิทยาลัย พร้อมกับเริ่มฝึกสอน ครูโกมลเรียนจบในปี 2512 ปีต่อมา ผู้จัดการเหมืองห้วยในเขา ที่ ต. บ้านส้อง กิ่ง อ. เวียงสระ จ. สุราษฎร์ธานี ได้อ่านบทความของครูโกมลในหนังสือ วิทยาสารปริทัศน์ ซึ่งมี สุลักษณ์ ศิวรักษ์ เป็นบรรณาธิการ จึงได้ชักชวนให้ครูโกมลเข้ามาจัดค่ายที่เหมือง จากนั้นครูโกมลก็ตัดสินใจยอมทิ้งความก้าวหน้าที่รออยู่ในเมือง อุทิศตนให้แก่อาชีพครูโดยเข้าไปบุกเบิกตั้งโรงเรียนสอนหนังสือที่ โรงเรียนเหมืองห้วยในเขา ที่ ต. บ้านส้อง กิ่ง อ. เวียงสระ ซึ่งขณะนั้นยังเป็นพื้นที่อันตราย เพราะอยู่ในเขตปฏิบัติการของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ซึ่งครูโกมลก็รู้ดี เพียงแต่คิดว่าตนเองอยู่ด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่คิดว่าตนจะเป็นพิษภัยแก่ผู้ใด แต่สายของพรรคคอมมิวนิสต์สงสัยว่าครูโกมลเป็นสายลับปลอมตัวมาสืบราชการลับให้กองทัพบก จึงดักยิงครูโกมลและเพื่อนครูกับคนนำทางเสียชีวิต เมื่อวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2514 ขณะอายุเพียง 25 ปี และดำเนินชีวิตครูตามปณิธานที่ตั้งไว้ได้ไม่ถึง 10 เดือน ภายหลังพรรคคอมมิวนิสต์ได้ออกมายอมรับว่าเป็นผู้สังหารครูโกมลด้วยความเข้าใจผิด ศพของครูโกมลถูส่งมาถึงกรุงเทพฯ วันที่ 26 กุมภาพันธ์ ก่อนจะมีพิธีพระราชทานเพลิงศพในวันที่ 2 มีนาคม อาจารย์สุลักษณ์เขียนไว้ในคำนำหนังสือที่ระลึกในงานศพครูโกมลว่า "สิ่งซึ่งโกมลก่อไว้ จักไปจุดไฟในดวงใจของคนอื่น ๆ ให้ลุกโพลงเป็นอุดมการณ์ตามเยี่ยงอย่างเขาได้” ครูโกมลได้กลายเป็น "อิฐก้อนแรก” ที่ยอมเสียสละตนเองจมหายลงไปให้อิฐก้อนอื่น ๆ ทับถมลงมาเพื่อสร้างสรรค์สังคมให้ดีขึ้น หลังจากโกมลเสียชีวิตในปีเดียวกัน ได้มีการจัดตั้ง มูลนิธิโกมลคีมทอง ขึ้นเพื่อเป็นอนุสรณ์และเพื่อสานต่ออุดมคติของครูโกมลให้แพร่หลายเป็นจริงในสังคมต่อไป
