nbsp nbsp nbsp nbsp nbsp nbsp nbsp nbsp nbsp nbsp ldquo ซองคำถาม rdquo มีประวัติความเป็นมาของหนังสือรีดเดอร์ไดเจสหรือไม่ nbsp ตอนนี้ผมกำลังฝึกฝนการอ่านภาษาอังกฤษจากหนังสือเล่มนี้อยู่ nbsp เพราะอ่านง่าย มีเนื้อหาหลากหลาย ชอบใจแนวคิดของหนังสือเล่มนี้ที่ย่อยเรื่องราวจากนิตยสารต่าง ๆ มารวมไว้ในฉบับเดียวกัน จ๊วด กรุงเทพฯ
เดอวิท วอลเลส ลูกชายของพระนิกายเพรสไบทีเรียนจากเมืองเซนต์พอล รัฐมินเนสโซตา เกิดความคิคที่จะทำนิตยสารสำหรับครอบครัวเล่มเล็ก ๆ ที่ย่อยบทความดี ๆ จากที่ต่าง ๆ เขาคำนวณว่าอย่างดีที่สุดนิตยสารเล่มนี้คงทำรายได้ราว ๕ ๐๐๐ ดอลลาร์ต่อปี วอลเลส เชื่อว่าคนส่วนใหญ่อยากรอบรู้ทันสถานการณ์ แต่ไม่มีผู้อ่านคนใดในปี ค ศ ๑๙๒๐ มีเวลาและเงินมากพอจะอ่านนิตยสารนับสิบ ๆ ฉบับที่ออกมาทุกสัปดาห์ วอลเลส อาสาคัดเลือกบทความเด่น ๆ ย่อยให้อ่านง่ายแล้วรวบรวมลงพิมพ์ในนิตยสารเล่มกะทัดรัดเท่ากับนวนิยายขนาดสั้น วอลเลสตระเตรียมดัมมีของเขาจากนิตยสารต่าง ๆ ที่ออกจำหน่ายแล้ว เขาทำนิตยสารฉบับทดลองขึ้น ๒๐๐ เล่ม ให้ชื่อว่า quot รีดเดอร์ไดเจส ” แล้วส่งไปให้สำนักพิมพ์ทั้งหลายในรัฐนิวยอร์กรวมทั้งผู้ที่อาจจะให้ความสนับสนุนอีกหลายคน ไม่มีใครแสดงความสนใจต่อนิตยสารของเขาเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นวอลเลสและคู่หมั้นของเขา ไลลา เบล เอชสัน ซึ่งก็เป็นลูกสาวของพระนิกายเพรสไบทีเรียนเช่นเดียวกัน จึงตัดสินใจเช่าสำนักงานในหมู่บ้านกรีนวิช รัฐนิวยอร์ก และก่อตั้งสมาคมรีดเดอร์ไดเจสขึ้นทั้งสองช่วยกันสรุปย่อบทความในนิตยสารต่าง ๆ โรเนียวจดหมายเวียนเชิญชวนให้บอกรับเป็นสมาชิกรีดเดอร์ไดเจส แล้วส่งจดหมายทางไปรษณีย์ไปยังคนหลายพันคนในวันที่ ๑๕ ตุลาคม ๑๙๒๑ ซึ่งเป็นวันแต่งงานของเขา อีก ๒ สัปดาห์ต่อมาเมื่อทั้งสองกลับจากการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ พวกเขาพบว่ามีผู้อ่านสมัครเป็นสมาชิกเข้ามาแล้วถึง ๑ ๕๐๐ ราย โดยแต่ละคน จ่ายเงินค่าสมาชิก ๓ ดอลลาร์ วอลเลสกับไลลาจึงเริ่มเดินหน้าทำนิตยสารรีดเดอร์ไดเจสฉบับแรก ตีพิมพ์ออกจำหน่ายในเดือนกุมภาพันธ์ ๑๙๒๒ ปัญหาที่ไม่คาดคิดติดตามมาพร้อม ๆ กับความสำเร็จตอนแรกนิตยสารอื่นก็ยินยอมให้รีดเดอร์ไดเจสนำบทความไปตีพิมพ์ซ้ำโดยไม่เรียกร้องค่าตอบแทนใด ๆ การตีพิมพ์บทความซ้ำถือเป็นการช่วยเผยแพร่ความรู้เพื่อประโยชน์ของสาธารณชนแต่เมื่อยอดจำหน่ายของนิตยสารน้องใหม่นี้พุ่งขึ้นเรื่อย ๆ รีดเดอร์ไดเจสจึงถูกมองว่าเป็นคู่แข่งที่มาแย่งรายได้จากค่าโฆษณารวมทั้งจำนวนผู้อ่าน ในไม่ช้านิตยสารชั้นนำของประเทศหลายฉบับต่างพากันปฏิเสธที่จะให้นำบทความของตนไปลงพิมพ์ซ้ำในรีดเดอร์ไดเจส ในปี ๑๙๓๓ เพื่อคงไว้ซึ่งลักษณะเฉพาะของความเป็นนิตยสารที่ประมวลใจความสำคัญเพื่อผู้อ่าน เดอวิท วอลเลสจึงสร้างวิธีปฏิบัติใหม่ขึ้นในวงการหนังสือ ซึ่งก่อให้เกิดข้อโต้แย้งอย่างกว้างขวาง ก่ลาวคือ เขาทำข้อตกลงกับนักเขียนโดยตรงจ่ายเงินให้สำหรับบทความที่เขียนลงในนิตยสารอื่น โดยมีเงื่อนไขว่า รีดเดอร์ไดเจสจะได้รับสิทธิในการตีพิมพ์บทคัดย่อของบทความนั้น ๆ การกระทำของวอลเลส ถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงจากสำนักพิมพ์ใหญ่ ๆ ว่า เป็นการสกัดกั้นความคิดอิสระในการสร้างสรรค์งานเขียน ทั้งยังชี้นำและกำหนดเนื้อหาของนิตยสารฉบับอื่น วิธีปฏิบัตินี้เลิกไปในช่วง ค ศ ๑๙๕๐-๑๙๕๙ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่รีดเดอร์ไดเจสมีรายได้ ๓๐ ล้านดอลลาร์ต่อปี มากกว่าที่วอลเลส คาดคะเนไว้ก่อนจะทำนิตยสารเล่มนี้ถึง ๖ ๐๐๐ เท่า เมื่อถึงทศวรรษถัดมา ยอดจำหน่ายของ รีดเดอร์ไดเจส สูงถึง ๑๕ ล้านฉบับ “ ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม สำนักพิมพ์สารคดี ”
ร่วมเป็นแฟนเพจเรา บน Facebook..ได้ที่นี่เลย!!
สงวนลิขสิทธิ์ © บริษัท เทนเซ็นต์ (ประเทศไทย) จำกัด
