จากการศึกษาทางระบาดวิทยา การเฝ้าระวังโรคอย่างมีระบบและต่อเนื่องในหลายประเทศการศึกษาวิธีการแพร่โรค และการศึกษาทางด้านอาการวิทยา ทำให้ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ว่าตับอักเสบชนิดไม่ใช่เอ และไม่ใช่บีนั้นมีอยู่ ๒ รูปแบบดังได้กล่าวได้แล้วคือ รูปแบบที่หนึ่งจะติดต่อแพร่โรคโดยการได้รับเลือด ผลิตภัณฑ์เลือด หรือโดยการใช้เข็มกระบอกฉีดยาร่วมกันในกลุ่มฉีดยาเสพติด ซึ่งเรียกชื่อภาษาอังกฤษในทางการแพทย์ว่า "พาร์เอนเตอรัล"นั้น ได้รับการจำแนกในเวลาต่อมาว่าเป็นตับอักเสบ ซี สำหรับอีกรูปแบบหนึ่ง พบว่าอาจระบาดอยุ่ตามชุมชนเล็ก ๆ หรือ "สปอราดิก"และการแพร่โรคเกิดขึ้นโดยการกินหรือที่เรียกว่า"เอนเตอริก" หรือตับอักเสบ อี นั่นเอง
ในปี พ.ศ. ๒๕๓๐ ได้มีการทดลองถ่ายเชื้อ "ไวรัสตับอักเสบ อี" ที่ได้จากมนุษย์ไปยังลิงเป็นผลสำเร็จและเชื้อที่ก่อโรคพบว่าเป็น"อนุภาคที่คล้ายไวรัส" ขนาดประมาณ ๒๗๓๔ นาโนเมตร มีคุณสมบัติทางเคมีเป็น อาร์เอ็นเอ เซรุ่มที่ได้จากผู้ที่ป่วยเป็นโรคตับอักเสบชนิดไม่ใช่เอ ไม่ใช่บี ชนิดที่ติดต่อโดยการกินนี้เมื่อนำไปทำปฏิกิริยากับ "อนุภาคที่คล้ายไวรัส" ดังกล่าวพบว่าทำปฏิกิริยาจำเพาะต่อกัน ในขณะนี้ข้อมูลบ่งชี้ว่า อนุภาคดังกล่าวนั้นอาจจะจัดไว้ได้ในกลุ่มของ "คัลลิซิไวรัส" (CALICIVIRUS) แต่ก็มีลักษณะบางอย่างที่ใกล้ชิดกับเอนเตโรไวรัส-๗๒ หรือไวรัสตับอักเสบ เอ ด้วย
ไวรัส อี นี้ จะก่อให้เกิดการระบาดของโรคตับอักเสบในหนุ่มสาวและผู้ใหญ่วัยกลางคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศที่กำลังพัฒนา เช่น อินเดีย ปากีสถาน เนปาล พม่า เม็กซิโก รัสเซีย และแอฟริกา ระยะฟักตัวประมาณ ๓-๖ สัปดาห์ เป็นที่น่าสังเกตว่า หากหญิงมีครรภ์เป็นโรคตับอักเสบชนิดนี้อัตราตายอาจสูงถึงร้อยละ ๒๐ สำหรับในประชากรทั่ว ๆ ไปอัตราตายจากตับอักเสบ อี มีเพียงร้อยละ ๑-๒ เท่านั้น
สำหรับคำถามที่ว่าไวรัสตับอักเสบ อี จะติดโดยทางอื่น ๆ นอกจากทางการรับประทานหรือไม่ และเมื่อเป็นแล้วจะเป็นพาหะอมโรคหรือไม่ หรือจะกลายเป็นตับอักเสบเรื้อรังหรือไม่นั้น ข้อมูลที่มีอยู่ในปัจจุบันยังไม่สามารถที่จะยืนยันได้ จำเป็นจะต้องศึกษาเพิ่มเติมอีกต่อไป
(ดูเพิ่มเติมจากเรื่อง ไวรัส เล่ม ๔ โรคติดต่อและโรคเขตร้อน เล่ม ๑๐)
